Z Ericą Heller łączy mnie jedna, zasadnicza rzecz – obie nie przeczytałyśmy jak do tej pory „Paragrafu 22″. Ja, po lekturze „Tu spał Yossarian” na pewno tę zaległość nadrobię (mam nadzieję, że jak najszybciej), co się tyczy samej autorki i, co istotniejsze, córki znamienitego autora tegoż dzieła, nie jest to już takie pewne…

Joseph Heller jako pisarz, mąż, a przede wszystkim jako ojciec. Erica Heller wspomina go z wielką dozą szczerości i naturalności, nie pomijając zarówno tych najlepszych, jak i najgorszych momentów z ich wspólnego życia. Nie idealizuje. Patrzy w przeszłość z dystansem i zrozumieniem, choć na tak wiele pytań chciałaby poznać jeszcze odpowiedzi. Decyzje, które jej ojciec podjął, osoby, z których zrezygnował, uczucia, które zawsze tłumił – to wszystko zdawało się świadczyć o wielkim cynizmie i pewnej bezwzględności tego człowieka, a mimo to przebijała się przez niego ogromna miłość. I choć niewypowiedziana, to po stokroć odczuwalna. I ten żal, który po sobie zostawiła…

„— Niezależnie od wszystkiego, nie zostawię twojej matki — powtarzał raz po raz, dobitnie, z dziwnym uśmiechem. — Nigdy! Nawet jeśli ona przechodzi załamanie nerwowe albo chce doprowadzić do niego mnie. Nawet jeśli codziennie, w każdej minucie, będzie uprzykrzała mi życie. Nawet jeśli przez nią nie będę mógł pisać, spać ani normalnie funkcjonować, nie zostawię jej.
I miesiąc później od niej odszedł.” (Erica Heller, „Tu spał Yossarian”)

Erica Heller znakomicie weszła w rolę narratora. Historia, którą opowiedziała, a która przecież tak bardzo jej dotyczyła, porusza i wyzwala nieodgadniętą pokusę , by jeszcze bardziej wgłębić się w umysł Josepha Hellera. Zdecydowanie sięgnę po jego powieści. Tym bardziej, że tak wiele, jak twierdzi jego pierworodna, „wkładał” w nie ze swojego własnego życia (mimo że się do tego nie przyznawał). Między wierszami pozostawiał to, co najbardziej w nim tkwiło, myśli i uczucia, których nie mógł lub nie chciał wypowiedzieć na głos. Fascynująca, intrygująca wręcz postać, którą tak samo łatwo można pokochać, jak i znienawidzić.

A Erica pięknie poszła w ślady ojca. To naprawdę rewelacyjna książka – polecam!


https://napieknej.wordpress.com/2015/03/09/tu-spal-yossarian-erica-heller/

Z Ericą Heller łączy mnie jedna, zasadnicza rzecz – obie nie przeczytałyśmy jak do tej pory „Paragrafu 22″. Ja, po lekturze „Tu spał Yossarian” na pewno tę zaległość nadrobię (mam nadzieję, że jak najszybciej), co się tyczy samej autorki i, co istotniejsze, córki znamienitego autora tegoż dzieła, nie jest to już takie pewne…

Joseph Heller jako pisarz, mąż, a przede...