Książka trudna, aczkolwiek możliwa do czytania dla osoby, która filozofii nie studiowała. Na pewno warta zmierzenia się z nią.

Trudna głównie ze względu na słownictwo, ale ma to także dużo uroku. Opłaca się czytać ją uważnie i powoli, aby się nie zakopać w archaizmach. Podstawą książki jest koncepcja nadczłowieka i Zaratustra, który opowiada o nim i próbuje przekonać społeczeństwo do zmiany sposobu myślenia. Koncepcja ta raczej utopijna. Samo słowo nadczłowiek niestety owiane złą sławą - nazistowską.
Książka podzielona na cztery części - na trzeciej wypadłam jakoś z toru i zaczęło brakować mi skupienia, dlatego zdecydowałam się ją przerwać, ale z pewnością w przyszłości wrócę! W mojej książce mam mnóstwo pozaginanych rogów (nie wiem czy to ładne zachowanie) ze względu na cudowne zdania - poniżej niektóre z nich. :))

"Wszystko, co czuje, cierpi we mnie i jest w więzieniu zamknięte, lecz wola ma zjawia mi się zawsze jako wybawca i zwiastun radosny."

"Kochacie swą cnotę, jak matka dziecię kocha, i któż słyszał kiedy, żeby matka za tę miłość opłacona być chciała?"

"Jam jest zbyt gorący, własnemi myślami spalony, nieraz mi oddech one zapierają. Wówczas na wolne powietrze uciekać muszę, z dala od wszystkich zakurzonych pokoi."

Książka trudna, aczkolwiek możliwa do czytania dla osoby, która filozofii nie studiowała. Na pewno warta zmierzenia się z nią.

Trudna głównie ze względu na słownictwo, ale ma to także dużo uroku. Opłaca się czytać ją uważnie i powoli, aby się nie zakopać w archaizmach. Podstawą książki jest koncepcja nadczłowieka i Zaratustra, który opowiada o nim i próbuje przekonać...