Przed tą książką przeczytałem najnowsze czytadło Kena Folletta - mniejsza o tytuł, i tak już go nie pamiętam - które to czytadło bardzo mi się podobało. Czasem zdarza się, że potrzebujemy czegoś prostego, co nie obciąża umysłu: rozwiązać krzyżówkę, albo przeczytać jakiegoś Folletta. Teraz przeczytałem Wrighta i pierwsze co mnie uderzyło, nie jest związane z tą książką bezpośrednio, natomiast dotyczy Folletta. Jakim cudem do cholery tamta książka mi się podobała? Mam wrażenie, że zachwycałem się drewnianym pieńkiem, stojąc w pokoju wypełnionym gdańskimi szafami. Ten kontrast powala. Wright to była dla mnie w pierwszej kolejności przyjemność obcowania z pięknym językiem. W drugiej możliwość wejścia do głowy Murzyna w USA w latach 30. Trochę lepiej zrozumiałem, jak oni się czuli, co to byli za ludzie, jak myśleli i jak postrzegali białych. Bałem się cukierkowego zakończenia - niepotrzebnie. Nie piszę więcej, bo późno i myśli mi się plączą, a i tak te recenzje nie mają wielkiej wartości. Ale to już inny temat...

Przed tą książką przeczytałem najnowsze czytadło Kena Folletta - mniejsza o tytuł, i tak już go nie pamiętam - które to czytadło bardzo mi się podobało. Czasem zdarza się, że potrzebujemy czegoś prostego, co nie obciąża umysłu: rozwiązać krzyżówkę, albo przeczytać jakiegoś Folletta. Teraz przeczytałem Wrighta i pierwsze co mnie uderzyło, nie jest związane z tą książką...