Lektura, która stała się moim zaskoczeniem. Moim wyjściem ze strefy czytelniczego komfortu. Jeśli więc lubicie doznawać literackiego szoku, proszę bardzo. Oto opowieść, której nie sposób umieścić w jakichkolwiek ramach. Tym bardziej, że sam Autor - Marcin Kaczmarczyk to postać nietuzinkowa, o której mam nadzieję wiele razy jeszcze usłyszycie, także i tutaj. Wspomnę tylko, że jego utwory były wielokrotnie nagradzane, a więc grono doceniających ten twórczy kunszt jest spore.
"Święty zdrajca" odkrywa przez nami wizjonerski rąbek przyszłości, nad którą kłębią się czarne chmury. Jest jak wehikuł czasu, który wiedzie nas daleko w przód - futurystyczna proza postapokaliptyczna. Przez świat końca XXI wieku przeszedł huragan nuklearnych konfliktów i broni biologicznej. Społeczny rozpad staje się rzeczywistością. Do tego wszechogarniająca susza, terroryzm, agresja i propagowane niebezpieczne idee. Odmienne poglądy automatycznie stają się wrogie i na inność brakuje choćby skrawka miejsca. Istna antyutopia. Chaos, który ogarnia każdy milimetr rzeczywistości. Pozostają zgliszcza, które popychają do religijnego napiętnowania. Są szykanowania, strach i masowej egzekucje. Próba unicestwienia wolności. Wreszcie w jednej ze stolic świata, Verden, przy zastosowaniu najnowszych technologii - genetyki medycznej, archeologowie i naukowcy realizują projekt z pozoru niedorzeczny i niemożliwy do wykonania. A jednak. Z martwych powstaje Piotr apostoł. Celem eksperymentatorów staje się symulacja mózgowa - wymazanie z czeluści pamięci świętego faktu zmartwychwstania Chrystusa. Wszystko po to, by przykryć religię grudami ziemi. Zakopać. Raz na zawsze. Czy ten scenariusz się ziści?
Jest 24 kwietnia 2060 r. Bezlitosny pożar ogarnia rządowe budynki. Nastaje Nowy Porządek. Po jednej stronie staje Wojsko Izby Lordów - Bestia, z mistrzem bezwzględności, Danielem Steinem, na czele. Po drugiej stronie barykady Jakub, który chce realiów pozbawionych nieustannego strachu i ucisku. Czy jednak wszystko da się tu skategoryzować, podzielić na czerń i biel? A może jednak historia utonie w morzu abstrakcji?
Choć brzmi hiperbolicznie w rzeczywistości jest to egzystencjalna powieść o człowieku. Każdym. O jego kondycji w obliczu sytuacji skrajnych. O manipulacji, która dziś przecież wdziera się w każdą sferę naszego bycia. O eskalacji zła, które początkowo niepostrzeżenie, a potem z całym impetem taranuje wartości. Panoszy się tu fałsz, nielojalność, buta, bezduszność i aroganckie poczucie wyższości nad innymi, ale spomiędzy szczelin natury ludzkiej wydobywa się także autentyczność, pokora, odwaga i miłość. Jednak nie znajdziemy tu moralizatorskiego tonu, sztuczności i pustych frazesów na siłę. Na kartach książki nie spotkacie również banału, szukajcie gdzie indziej. To gęste postapo z charakterystycznymi, misternie lepionymi słowem i nieoczywistymi postaciami. Mikstura emocji przeróżnych, które łączy nieustanne napięcie - niczym struna, szczypta psychologii i uniwersalizm przeżyć.
To lektura nie na chwilę. Między drukowanymi myślami skrywa sens i sprawia, że wnikamy głębiej. W życie, które trzymamy w dłoniach i w samego siebie, którego przez nie niesiemy. Przez jej intensywność przebija się nadzieja. Że to od nas wciąż zależy tak wiele. Że nie jesteśmy skazani na jedną drogę, ale możemy wybierać, czy iść w słońce czy w noc. Odwieczny dylemat ludzkości. Zawsze aktualny. Zawsze żywy. Nie będę zdradzała więcej, bo właśnie ta tajemniczość buduje tu nastrój i potęguje chęć spojrzenia w oczy powieści. Ja takich książek chcę. Nieoczywistych. Z mądrością. Tak bardzo wymykających się konwenansom. A więc święty, czy jednak zdrajca? Oto jest pytanie. www.zyj-bardziej.pl

Lektura, która stała się moim zaskoczeniem. Moim wyjściem ze strefy czytelniczego komfortu. Jeśli więc lubicie doznawać literackiego szoku, proszę bardzo. Oto opowieść, której nie sposób umieścić w jakichkolwiek ramach. Tym bardziej, że sam Autor - Marcin Kaczmarczyk to postać nietuzinkowa, o której mam nadzieję wiele razy jeszcze usłyszycie, także i tutaj. Wspomnę tylko,...