Niemal wiek temu Dashiell Hammett wydał powieść „Sokół maltański”. To kryminał noir, zresztą zekranizowany już w 1941r. z Humphreyem Bogartem w roli głównej. Autor zadbał o wartką akcję, barwne niejednoznaczne postacie i wodzenie czytelnika za nos. Detektyw Sam Spade i jego wspólnik Miles Archer podejmują się znalezienia siostry nowej klientki. Jednak nic nie jest tak łatwe, gdy trzeba się poruszać w sieci grubo tkanych kłamstw. Ktoś ginie, ktoś znika, innego pobiją, a w tle przygody z femme fatale (i dość przedmiotowe traktowanie płci pięknej) i tytułowy sokół. Spade jest kreowany na krewkiego cwanego detektywa, który z każdego problemu wyjdzie obronną ręką dzierżącą gustowny kapelusz i płaszcz. Hammett zadbał o tego typu szczegóły, jednocześnie dając kobietom drugoplanowe role, co w sumie nie dziwi biorąc pod uwagę rok powstania powieści. Sam Spade jest wyrachowany i nieprzewidywalny, dlatego tę powieść czyta się dobrze. Ogromnym atutem jest tłumaczenie, zwracające uwagę na te wszystkie ówczesne sakramenckie zwroty typu dostać pestkę, kropnąć kogoś czy stuknąć i to wszystko dzieje się po prostu z klasą.
Wspomniałam, że czyta się dobrze. Tak, ale bez takiego dreszczyku emocji, jakie towarzyszą współczesnej literaturze typu noir. Niemniej cieszę się, że miałam możliwość zapoznać się niejako w pierwowzorem gatunku.

Niemal wiek temu Dashiell Hammett wydał powieść „Sokół maltański”. To kryminał noir, zresztą zekranizowany już w 1941r. z Humphreyem Bogartem w roli głównej. Autor zadbał o wartką akcję, barwne niejednoznaczne postacie i wodzenie czytelnika za nos. Detektyw Sam Spade i jego wspólnik Miles Archer podejmują się znalezienia siostry nowej klientki. Jednak nic nie jest tak...