Rynkowe prawo mówi jeśli nowe tłumaczenia starych kryminałów żrą, to znaczy, że inne też zażre. Szczególnie, że jak od Chandlera zaczął Karakter, tak ArtRage wziął się za Dashiella Hammeta. Literalnie Hammet był ze swym „Sokołem maltańskim” pierwszy, a Chandler poniósł temat dalej, ale ja w swych wyborach kieruję bardziej ku temu drugiemu, choć lekturę „Sokoła” przyjąłem z radością, albowiem kryminał to zacny i językiem suchym, acz dosadnym, pisany. Na intrygę narzekać też nie można.

Nowe tłumaczenie Tomasza S. Gałązki robi jedną zasadniczą rzecz: klimat. Cwaniactwo wymieszane z dymem papierosowym, głęboko skrywana wrażliwość przykryta alkoholem – to wszystko znajduje swoje odzwierciedlenie w warstwie słownej. Te wszystkie „kropnąć”, „uszyć”, „stuknąć” zbliżają nas do trotuaru, na którym czarny kryminał czuje się najlepiej. Wiadomo również, że dziś „Sokół” w takiej formie obyczajowej już by nie powstał, to dobrze. Ale nie można go „anulować”, więc wznowienie mimo wszystko cieszy.

Rynkowe prawo mówi jeśli nowe tłumaczenia starych kryminałów żrą, to znaczy, że inne też zażre. Szczególnie, że jak od Chandlera zaczął Karakter, tak ArtRage wziął się za Dashiella Hammeta. Literalnie Hammet był ze swym „Sokołem maltańskim” pierwszy, a Chandler poniósł temat dalej, ale ja w swych wyborach kieruję bardziej ku temu drugiemu, choć lekturę „Sokoła” przyjąłem z...