Słuchałam audiobooka i zaglądałam do wydania papierowego pożyczonego od znajomej.
Książka pięknie wydana, ale autorka oparła się głównie na wiedzy z internetu. Pani wypisuje niestworzone dziwy i nie podaje przypisów. Czesław Białczyński, którego kilkukrotnie cytuje, nie jest naukowcem, a domorosłym piewcą wielko lechickim i jego wiedza nie budzi zaufania.
Autorka opisuje 3 boginie słowiańskie: Dziewannę, Mokoszę i Marzannę, omawia obyczaje z nimi związane i przypisane im zioła.
Naukowcy nie są pewni istnienia kultu bogini Dziewanny u Słowian.
Wszystkie trzy, według autorki główne słowiańskie boginie, były ponoć wiedźmami. Ale brak przypisu, skąd zaczerpnięta została ta informacja.
Kult Dziewanny uprawiano podobno na Łysej Górze. I według autorki stał tam legendarny pałac Dziewanny, o którym mówi legenda o szklanej górze.
Dziewanna to, w opinii autorki, raz rzymska Diana, innym razem jej kult przekształca się w chrześcijańskie święto i obrzędy związane ze świętem Matki Bożej Gromnicznej. Równocześnie Dziewanna jest także wiedźmą i czarownicą przylatującą na sabat na Łysej Górze.
W tym miejscu nawet laik zacznie się zastanawiać nad wiarygodnością historii opowiadanej przez panią Laprus- Mikulską.
Dalej dowiadujemy się, że świętymi drzewami Dziewanny były: sosna lub świerk oraz, że dla tej bogini budowano ołtarze w gajach borowych.
A dlaczego tam? Przecież kwiaty dziewanny rosną na nagrzanych słońcem łąkach. W borze sosnowym ich nie uświadczysz.
A ponadto drzewa iglaste miały, u Słowian, odstraszać duchy i demony. Dziewanna duchem, ani demonem nie była ale, jak twierdzi autorka, mieszkała w koronie sosen. Znowu brak przypisu.
Kult drzew u przedchrześcijańskich Słowian został potwierdzony przez naukowców. Słowianie zupełnie nie poważali sosny. Ich święte drzewa to: dęby, lipy, klony, wiązy, jesiony. A z iglastych jałowiec związany z kultem zmarłych. Wystarczyłoby, aby pani autorka zajrzała do wikipedii, która powołuje się na ustalenia naukowców np. prof. Gieysztora.

Rzadko tak nisko oceniam recenzowane książki. 4/10 litościwe przyznałam za przepiękne ilustracje. Ale tu też bałagan: wrotycz stał się lubczykiem, a świerk jodłą.
Książka kosztowała niemało, rozpowszechnia niepotwierdzone informacje. Nie radzę jej kupować.

Przeczytane w ramach sierpniowego wyzwania czytelniczego LC: książka z elementami folkloru magii i mitów.

Słuchałam audiobooka i zaglądałam do wydania papierowego pożyczonego od znajomej.
Książka pięknie wydana, ale autorka oparła się głównie na wiedzy z internetu. Pani wypisuje niestworzone dziwy i nie podaje przypisów. Czesław Białczyński, którego kilkukrotnie cytuje, nie jest naukowcem, a domorosłym piewcą wielko lechickim i jego wiedza nie budzi zaufania.
Autorka opisuje...