Skończyłam czytać kilka dni temu, ale jakoś recenzja wypadła mi z głowy. To nie do końca dobrze, ponieważ należę do osób, które powinny pisać recenzję tuż po przeczytaniu, o ile nie w trakcie. Więc pewnie będzie mniej i nawet może coś ucieknie, ale lepsze to niż nic.
Kilka lat temu nie miałam nawet pojęcia, że istnieją takie powieść. Długie cykle zaczepione w jednym miejscu, opisujące nie tylko poszczególnych bohaterów, ale ich kolejne lata, otoczenie, świat w którym budzą się i zasypiają. A potem na jedne serie sama wpadłam, na inne otworzyły mi dziewczyny oczy. Lubię Carr, Macomber, Miller czy Wood. I pewnie jeszcze kilka innych.
Czy Sheila Roberts ze swoim miasteczkiem trafi na listę tych lubianych?
Nie wiem.
Bo o ile lubię tego typu historie, o tyle zwracam uwagę na ich wykonanie.
W przypadku Słodszego niż czekolada jest różnie. Trudno tej książce odmówić wątku obyczajowego. Zdecydowanie dużo miejsca autorka przeznaczyła na prezentację postaci. Dokłada do tego przeszłość, historię i całkiem sporo opisów emocji. Nie do końca byłam w stanie je wyczuć, ale opisywała je często. Niekiedy nawet, szczególnie w przypadku matki, a i niekiedy samej głównej bohaterki, miałam wrażenie przesytu. Jakbym słyszała to już tyle razy. Lekko powtarzalne to było. Podobnie jak w przypadku kłopotów finansowych, czy nielubienia bohatera przez bohaterkę. Wiele razy powtarzane emocje i odczucia. W efekcie czego były fragmenty, które nic konkretnego poza ilością stron za sobą nie niosły.
Ale i tak dla mnie najsłabiej w tej książce wypada romans. Nawet przy założeniu, że to nie jest klasyczny romans. Nielubienie i pretensje bohaterki w stosunku do bohatera pojawiają się bardzo szybko. A potem trwają i trwają. On stara się ją przekonać, ona mu nie wierzy i coraz bardziej go nie lubi. Potem znowu, i znowu. On oczywiście stara się jej pomoc, ale ona nawet nie dopuszcza tej myśli do siebie i nadal go nie lubi. A potem, pewnie 20-30 stron przed końcem Sam dowiaduje się, że Blake jej pomagał i jak ręką odjął. Te 20-30 stron później zgadza się zostać jego żoną.
Czemu? Z jakiego powodu?
Nie do mnie to pytanie. Niestety, nie potrafię udzielić na nie odpowiedzi. Autorka po wielokrotnie powtarzanych słowach o nienawiści, nieprzyjaźni nie przekonała mnie, że wystarczy strzelić palcami i już jest dobrze. Że istnieje jakakolwiek szansa, że ta dwójka może być razem.
To mi przeszkadzało i to mi się nie podobało. A tak sobie myślę, że bohaterowie zasługiwali na coś więcej. Na więcej miłości, łączącego ich uczucia. Na więcej słów o ich związku.
Na GR wyczytałam, że to jedna z wielu, wielu części. Nie wiem czy seria będzie u nas kontynuowana, ale jako zwolennik obyczajów miasteczkowych, chyba bym się skusiła na kolejna część. Choćby, aby zobaczyć czy nadal tak jest, czy może autorka polubiła swoich bohaterów.

Skończyłam czytać kilka dni temu, ale jakoś recenzja wypadła mi z głowy. To nie do końca dobrze, ponieważ należę do osób, które powinny pisać recenzję tuż po przeczytaniu, o ile nie w trakcie. Więc pewnie będzie mniej i nawet może coś ucieknie, ale lepsze to niż nic.
Kilka lat temu nie miałam nawet pojęcia, że istnieją takie powieść. Długie cykle zaczepione w jednym...