Zdecydowanie nie polecam osobom w depresji czy w żałobie. W jednej z opinii przytoczonych na skrzydełku okładki można przeczytać: 'Weź szczyptę magii, odrobinę smutku, dużą porcję liryzmu, a będziesz mieć "Kuchnię duchów", zachwycającą opowieść o stracie bliskich i wyciszeniu serca'. To nie jest prawda. Tu nie ma szczypty smutku, tylko całe jego morze.
Książka wzbudza we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony napisana ładnym językiem, z interesującą główną bohaterką, jednak fabularnie trochę się 'zacina'. No i ten smutek...

Zdecydowanie nie polecam osobom w depresji czy w żałobie. W jednej z opinii przytoczonych na skrzydełku okładki można przeczytać: 'Weź szczyptę magii, odrobinę smutku, dużą porcję liryzmu, a będziesz mieć "Kuchnię duchów", zachwycającą opowieść o stracie bliskich i wyciszeniu serca'. To nie jest prawda. Tu nie ma szczypty smutku, tylko całe jego morze.
Książka wzbudza we...

Kiedy nagle opustoszeje dom, dotąd gwarny, każdy dzień jest nowym wyzwaniem. Niektóre zwyczajne czynności stają się problematyczne. Robiąc zwykłe rzeczy, trzeba pomyśleć o reorganizacji teraźniejszości. Jaka ma być codzienność, kiedy wszystko legło w gruzach? Jak odnaleźć się w mikroświecie jeszcze niezrozumiałym? Przecież to wszystko jest nienormalne…

„Normalność ma tak wiele smaków, że nie ma znaczenia, którym z nich jestem ja”

Po nagłej śmierci rodziców Ginny szuka sposobu na samodzielność. Zdrowy człowiek ma większe szanse na przetrwanie. Nie wystarczy odrzucać samotność, wkładając ręce w pozostawione przez rodziców buty. Młoda kreatywna kobieta znalazła się na progu prokrastynacji. Tego nie wyklucza zespół Aspergera. Trzeba postawić się, odważyć przeciwstawić.

„Działasz na dwóch biegunach. Strachu i złości. Nie chcesz spróbować być normalna?”

Każdy dom ma dwie strefy. Jedną tworzą zakurzone pokoje, gdzie snują się wspomnienia. Tuż obok jest miejsce, gdzie tworzy się codzienność. Tam wszystko ma swój smak, nawet dźwięki. Agresję budził głos Amandy, który był jak sok pomarańczowy: słodki, ale ostry.

Kuchnia jest sercem domu Ginny. Tu jest wyczuwalny puls otoczenia. Tu rodzą się zapachy, smaki. Tu wracają Ci, którzy już odeszli. Bo to właśnie Kuchnia duchów. Tutaj biegnie czas na pograniczu życia i śmierci. Emocje są tak silne, że trudno je wyciszyć.

„Jej płacz jest łagodny i nieprzerwany, podobny do wlewania oliwy do domowego majonezu: niespiesznie, ale bez zatrzymywania się”

Pani Jael McHenry opisała kobietę często nadwrażliwą. Raziły ją nie tylko słowa, ale też dotyk. Pod wpływem impulsu potrafiła zranić, a skrucha przychodziła za późno. „Kuchnia duchów” to miejsce, gdzie zjawiali się autorzy przepisów na potrawy… na życie… Tu toczyły się rozmowy o tym, jak żyć, kiedy ścierały tak skrajne osobowości jak bita śmietana i sardynki. Ta powieść uczy wrażliwości i rozwagi w działaniu. Zbyt często zdarzają się sytuacje, kiedy po śmierci osoby bardzo bliskiej natychmiast i bez namysłu wyrzuca się wszystkie pozostałe w domu rzeczy. Marzę o tym, by kiedyś przy piecu poczuć obecność najbliższej osoby. Tyle słów nie zostało wypowiedzianych. Ta książka jest po prostu rewelacyjna.

Kiedy nagle opustoszeje dom, dotąd gwarny, każdy dzień jest nowym wyzwaniem. Niektóre zwyczajne czynności stają się problematyczne. Robiąc zwykłe rzeczy, trzeba pomyśleć o reorganizacji teraźniejszości. Jaka ma być codzienność, kiedy wszystko legło w gruzach? Jak odnaleźć się w mikroświecie jeszcze niezrozumiałym? Przecież to wszystko jest nienormalne…

„Normalność ma tak...

Książka która mogła by być zarówno książką kucharską jak i powieścią. Świat Ginny wciąga w zakamarki życia z pewnymi wadami własnej osobowości i pokazuje mimo wszystko że nawet jeśli jest trudno to można nad tym pracować i może być lepiej. Wydarzenia które mają miejsce są na tyle realistyczne że czytelnik jest w stanie zrozumieć postępowanie danego bohatera bądź niespodzianki losu. Choć miałam nadzieję na dobre zakończenie, którego w pewnym sensie doczekałam to jednak też częściowo mnie rozczarowało. Nie jest to książka dla ludzi którzy zmagają się z żalem po utracie bliskich, choć może w pewien sposób pokazać że inni też sobie radzą. Ciekawa koncepcja duchów i ich przesłań, których nie potrafią dokończyć.

Książka która mogła by być zarówno książką kucharską jak i powieścią. Świat Ginny wciąga w zakamarki życia z pewnymi wadami własnej osobowości i pokazuje mimo wszystko że nawet jeśli jest trudno to można nad tym pracować i może być lepiej. Wydarzenia które mają miejsce są na tyle realistyczne że czytelnik jest w stanie zrozumieć postępowanie danego bohatera bądź...

Dzięki tej powieści zainteresowałam się bliżej Zespołem Aspergera. Dotychczas znałam tylko nazwę i nic poza tym. Teraz poszukałam informacji na ten temat zanim zaczęłam lekturę (kierując się notką od wydawcy). I chociaż podobał mi się styl, jakim książka jest napisana, od razu zadałam sobie podstawowe pytanie: "na ile autorka wykreowała świat osoby z ZA? - czy oddała w miarę prawdopodobnie odczucia bohaterki, czy też całość jest jedynie wizją pisarki?"

Prawdę mówiąc na pewno dla mnie ciekawsza byłaby powieść napisana właśnie przez kogoś znającego problem "od środka", czyli z pozycji ZA. Przyjmując jednak założenie, że świat głównej bohaterki i jednocześnie narratorki jest taki jak odbierany przez nas w czasie lektury, otrzymujemy ciekawą powieść, której głównym atutem jest styl. Autorka prowadzi niespieszną narrację, skupia uwagę na szczegółach, a jej bohaterka mówi prostym, zrozumiałym i jednocześnie pięknym językiem. A może po prostu normalnym językiem? Takim, do jakiego ja jestem przyzwyczajona od dawna. Można? Można pisać współcześnie bez prymitywnego żargonu social mediów.

Dla mnie dodatkowym plusem tej powieści jest kulinarny świat bohaterki, do którego wchodzimy razem z nią. Świat smaków, zapachów, kuchennych drobiazgów i kuchennych czynności. To wszystko, czego nie ma w typowych książkach kucharskich - tu jest opisane z niezwykłą drobiazgowością.
To wszystko nad czym sama staram się skupiać jak najczęściej... porzucając dawny pośpiech, mechanizm działania, stres przyniesiony z zewnątrz. Sama należę do osób "zajadających stres", a powinno się raczej z nim walczyć za pomocą kulinarnego spokoju i doskonalenia własnej sztuki kulinarnej.

Jedyne zastrzeżenie mam do grafiki tych fragmentów, które są przepisami kulinarnymi. Wyszczególnienie ich w formie pisma ręcznego jest świetnym pomysłem (wynikającym z akcji),ale jednak w niektórych przypadkach powinno być to pismo bardziej czytelne.

Dzięki tej powieści zainteresowałam się bliżej Zespołem Aspergera. Dotychczas znałam tylko nazwę i nic poza tym. Teraz poszukałam informacji na ten temat zanim zaczęłam lekturę (kierując się notką od wydawcy). I chociaż podobał mi się styl, jakim książka jest napisana, od razu zadałam sobie podstawowe pytanie: "na ile autorka wykreowała świat osoby z ZA? - czy oddała w...

Jedna z lepszych książek, jakie ostatnio czytałam. Opowieść piękna, pełna smaku, pełna warstw, ciepła i magii.
Jest w niej Kuchnia, są dwie siostry, jest Zespół Aspargera i są Duchy.
Dodatkowego smaku, prócz opisywanych smaków potraw, dodaje ciekawa narracja, inna, bo prowadzona przez osobę z ZA.
Ta książka poszerza też definicję normalności. To trzeba przeczytać.

Jedna z lepszych książek, jakie ostatnio czytałam. Opowieść piękna, pełna smaku, pełna warstw, ciepła i magii.
Jest w niej Kuchnia, są dwie siostry, jest Zespół Aspargera i są Duchy.
Dodatkowego smaku, prócz opisywanych smaków potraw, dodaje ciekawa narracja, inna, bo prowadzona przez osobę z ZA.
Ta książka poszerza też definicję normalności. To trzeba przeczytać.

Fantastyczna książka. Każda przeczytana strona mówi czytaj mnie dalej. Książka daje wiele do myślenia. Ktoś kto ma w rodzinie najbliższym otoczeniu osobę z Zespołem Aspergera może zrozumieć, poznać funkcjonowanie osoby z takim zaburzeniem.

Fantastyczna książka. Każda przeczytana strona mówi czytaj mnie dalej. Książka daje wiele do myślenia. Ktoś kto ma w rodzinie najbliższym otoczeniu osobę z Zespołem Aspergera może zrozumieć, poznać funkcjonowanie osoby z takim zaburzeniem.

Zupełnie nie moje klimaty, ale szybko się czyta, całkiem wciągająca i lekka lektura. Literówki w tym wydaniu nieco irytujące.

Zupełnie nie moje klimaty, ale szybko się czyta, całkiem wciągająca i lekka lektura. Literówki w tym wydaniu nieco irytujące.

Piękna, ciepła i naprawdę dająca wiarę pozycja. Polecam do czytania zwłaszcza w chwilach zwątpienia , bądź znalezienia się na "zakręcie".

Piękna, ciepła i naprawdę dająca wiarę pozycja. Polecam do czytania zwłaszcza w chwilach zwątpienia , bądź znalezienia się na "zakręcie".

Nieszablonowa powieść, która pod koniec okropnie zaskakuje. Polecam!

Nieszablonowa powieść, która pod koniec okropnie zaskakuje. Polecam!

Pomysł na powieść nawet ciekawy...lecz wykonanie trochę nudne. Za dużo niepotrzebnych szczegółów, drobiazgów, przez które czytanie jest nużące.

Pomysł na powieść nawet ciekawy...lecz wykonanie trochę nudne. Za dużo niepotrzebnych szczegółów, drobiazgów, przez które czytanie jest nużące.