Pan Jan Cofałka zaprasza nas do spotkania ze Ślązakami, którzy z różnych powodów musieli opuścić swoje rodzinne strony i czasem zamieszkać w odległych krajach. Przybliża nam ich „pogmatwane losy”. Poznajemy pana Piotra Beczałę i jego żonę Katarzynę Bąk. O panu Piotrze amerykańscy recenzenci pisali, że ma „doskonały głos, oszałamiający śpiew, posągowe kształty” a jego „Książę Mantui był zarówno wokalnie, jak stylistycznie idealny”. Pani Katarzyna zrezygnowała ze swojej kariery i wszędzie, gdzie mieszkali starała się „stworzyć namiastkę domu. Jest ciepła, pogodna, pogodna i serdeczna, jednocześnie czujna i uważna, dlatego pan Piotr twierdzi, że żona jest jego najlepszym przyjacielem i niezwykle wyczulonym recenzentem, krytykiem oraz doradcą”. Poznajemy śląskie korzenie pani Ewy Demarczyk – gwiazdy, „której blask, mimo różnych przeciwności losu, nie gaśnie”. Spotykamy się z panem Juliuszem Grządzielem, który określał siebie jako robotnika, nie mającego talentu pisarskiego, dysponującego „tylko z łaski Bożej dobrą pamięcią i spostrzegawczością” a zostawił po sobie całkiem okazały dorobek literacki. Szkoda, że jego postać przez współczesnych znawców twórczości Ślązaków nie jest odpowiednio doceniana. Autor wyjaśnia nam również fenomen śląskiej emigracji w Teksasie. Opisuje działalność duszpasterską, animacyjną ks. Leopolda Moczygemby i ks. Franciszka Kurzaja oraz teksańskie pielgrzymowanie do ziemi przodków. Przybliża nam ród Lipowczanów – bohaterskich pilotów, działaczy społecznych, nauczyciela i malarza, patriotów działających na rzecz swojej Małej Ojczyzny i jej mieszkańców. Pan Jan Cofałka organizuje nam też spotkanie z panem Adamem Makowiczem, którego motto brzmi: „jak idzie muzyka, to życie idzie”. Przedstawia jego zawiłą ścieżkę samorealizacji oraz międzynarodową karierę. Opisuje także działalność patriotyczną, społeczną, naukową rodu Olszaków z Zaolzia. Mamy też możliwość spotkania ojca Edmunda Szeligi – postaci szczególnie mi bliskiej, bo pochodzącej z Tychów. Salezjanina, o którym znajomi mówili, „nigdy nie szukał rozgłosu, wolał pozostawać z boku, aby tym lepiej służyć innym”. Poznajemy jego wielokierunkową działalność w Peru – kapłańską, edukacyjną, leczniczą, popularyzatorską. Kolejnym Ślązakiem, którego postać zagościła w tym opracowaniu jest profesor Florian Śmieja – iberysta, publicysta, poeta, podróżnik, kibic chorzowskiego Ruchu, łączący wiele pasji, nie potrafiący skupić się tylko na jednym zainteresowaniu, „boby się (…) zanudził”. Myślę, że dla Profesora szczególnie bliski byłby kolejny bohater – Ernest Wilimowski („Ezi”) - geniusz piłkarski, związany z właśnie z chorzowskim Ruchem (wówczas Ruchem Wielkie Hajduki), o którym Fritz Walter powiedział: „To chyba jedyny piłkarz na świecie, który zdobył więcej bramek, niż miał szans”. Dzięki temu zbiorów mamy możliwość lepszego poznania pochodzącego z Zabrza wirtuoza, pianisty światowej sławy – Krystiana Zimermana, który tak opisał swoją pasję – studiowanie muzyki – „Czym jest ta moja pasja? Rodzajem ciekawości. Oznacza niemożność spania rano dlatego, że chce się znowu coś zobaczyć, czego znowu się nauczyć”. Kolejną część tomu stanowią wspomnienia dotyczące innych wybitnych Ślązaków.

Pan Jan Cofałka zaprasza nas do spotkania ze Ślązakami, którzy z różnych powodów musieli opuścić swoje rodzinne strony i czasem zamieszkać w odległych krajach. Przybliża nam ich „pogmatwane losy”. Poznajemy pana Piotra Beczałę i jego żonę Katarzynę Bąk. O panu Piotrze amerykańscy recenzenci pisali, że ma „doskonały głos, oszałamiający śpiew, posągowe kształty” a jego...