„Po prostu zamknij oczy. Jesteś gdzie indziej. Ten obóz nie istnieje. Jesteśmy na scenie...” Obserwuję. Obserwuję sytuację na granicy polsko-białoruskiej. Obserwuję i wyciągam wnioski. Selekcja, podziały rasowe, utrata godności... To, co się dzieje teraz już kiedyś się działo, a historia lubi zataczać koło, dlatego coraz chętniej w tym czasie sięgam po książki takie jak „Skrzypaczka z Auschwitz” autorstwa Ellie Midwood by nie zapomnieć. „Skrzypaczka z Auschwitz” to historia Almy Rosé – światowej sławy austriackiej skrzypaczki, więźniarki numer 50381, której jedynym przewinieniem wobec świata było bycie żydówką. Właśnie za niewłaściwe pochodzenie trafiła do bloku eksperymentalnego prowadzonego przez doktora SS Clauberg'a. Szybko jednak,dzięki niezłomnemu charakterowi i niezmierzonym pokładom talentu, którym dała upust podczas wieczorków muzycznych, trafiła do bloku muzycznego nadzorowanego przez Marię Mandl. Alma by ocalić możliwie jak najwięcej ludzkich istnień zgodziła się prowadzić kobiecą orkiestrę ku uciesze niemieckich żołnierzy. Dziewczyny do tej pory wygrywały jedynie „katzenMusik” niezbyt miłą dla ucha, a jednak Alma Rose dzięki swoim nerwom ze stali i skrupulatnie zdobywanym przywilejom stworzyła coś z niczego. Zapewniła tym samym bezpieczeństwo prawie czterdziestu kobietom należącym do jej zespołu. Alma uwięziona za kolczastym drutem nie zapomniała o człowieczeństwie, dzięki poznanemu węgierskiemu pianiście Miklosowi Steinbergowi. Razem odnaleźli radość ze wspólnego koncertowania, a także udowodnili, że miłość może zwyciężyć nawet w najciemniejsze dni. Czytając „Skrzypaczkę z Auschwitz”, czułam niewyobrażalnie wielki szacunek do samej Almy Rosé jak i wszystkich istnień, które przeszły przez piekło Auschwitz. Książki takie jak ta są nam nadal niezmiernie potrzebne, by pamiętać jak to jest być człowiekiem.