Biorąc pod uwagę fakt, że ostatnio zaczytuję się wręcz w Agacie Christie, a objętość jej książek nie przekracza zwykle 300 stron, kiedy zobaczyłam, jak ogromną cegłę wyprodukowała Rowling, dostałam czytelniczego zawału. Jak utrzymać czytelnika w napięciu przez ponad 1000 stron zagadek, mylnych tropów i nie zmęczyć go? Znam autorów, którym nie udaje się to przy 500 stronach, a co dopiero, przepraszam za określenie, przy takiej literackiej kobyle. Na przykład ja jako autor z pewnością nie dałabym rady. A od razu wam powiem, że mimo ogromnej ilości stron, literek i tekstu bawiłam się doskonale.

Rowling daje w „Sercu jak smoła” prawdziwy popis. Cormoran i Robin zostają wplątani w bardzo medialną i skomplikowaną sprawę. Po tym, jak kobieta odmawia przyjęcia sprawy twórczyni jednej z najpopularniejszych kreskówek ostatnich lat, Edie Ledwell zostaje znaleziona martwa. Dopiero wtedy do Robin dociera, że może lęk Edie przed jej internetowym prześladowcą Anomią był uzasadniony. Detektywi decydują się na oddanie kobiecie sprawiedliwości i wchodzą w grząski świat fandomu, który w jednej chwili staje po twojej stronie, by w następnej wbić ci w plecy nóż aż po samą rękojeść.

Jednym z powodów, dla których mimo ogromnej objętości nie da się odłożyć tej powieści, jest fakt, że Rowling uchyla nam drugą furtkę. Nie obserwujemy już całej sprawy z perspektywy duetu śledczych i ewentualnych świadków, do których uda im się dotrzeć. Oprócz tego mamy również wgląd w wirtualny świat czatów z gry na podstawie „Serca jak smoła”, gdzie władzę trzyma główny podejrzany – Anomia. Możemy obserwować, jakie relacje wytworzyły się między użytkownikami, moderatorami i skąd właściwie pojawił się tak wielki hejt na twórczynię. To sprawia, że książka jest niezwykle dynamiczna i oderwanie się od niej jest praktycznie niemożliwe.

Już wcześniej zauważyłam, że przy moim tempie czytania, jeśli nie połknę jednej pozycji w maksymalnie cztery dni, to zaczynam się nią męczyć i nudzić. „Serce jak smoła” czytałam ponad tydzień, ale ponownie: to jest ponad tysiąc stron i nie nudziłam się nawet przez chwilę. Zauważyłam, że w ciągu dnia myślałam jedynie o tym, żeby wrócić do domu, zaparzyć herbatę i zasiąść ponownie do książki. A mówcie co chcecie, ale u mnie takie zniecierpliwienie występuje naprawdę rzadko. Dlatego jeśli stęskniliście się za takim naprawdę klasycznym kryminałem, to nie musicie sięgać po tę pozycję. Tym bardziej że to na pewno nie jest ostatnie spotkanie z tym duetem, bo im wyższy jest stos teczek z rozwiązanymi sprawami, tym zwiększa się również ilość osobistych problemów Robin i Cormorana. I chociaż najchętniej obu bym pacnęła, żeby się w końcu ze sobą dogadali, to z drugiej strony cieszę się, że to jeszcze nie nastąpiło. Dzięki temu na pewno wiem, że będą musieli wrócić jeszcze raz.

Kinga Kolenda