Jest kilku przedwojennych polskich pisarzy, którzy już przed wojną byli wielkimi ale o których po wojnie zapomniano. Czasem ze względów politycznych a czasem po prostu tak wyszło. A co tu mówić o takich, którzy przed wojną jeszcze wielkimi nie byli ale dopiero aspirowali, żeby się takimi stać?

Takim aspirującym był Światopełk Karpiński. Wydał kilka tomików wierszy, dwa zbiory krótkich humorystycznych felietonów i jeden dłuższy poemat, pisał do prasy masę zabawnych wierszyków komentujących zdarzenia bieżące. Ale wielkim jeszcze nie był. A wojny nie przeżył.

Postanowiłem go przypomnieć światu i zrobić z tego mały pomnik na pamiątkę mojej Mamy, której pewnie by się te historyjki podobały. Są zabawne ale nie tak, żeby padać na kolana. Niektóre z nich są czystą poezją ("Noce warszawskie"). Niektóre dają mocno do myślenia ("Prezenty", "Pocztówki"). Inne są ironicznym komentarzem politycznym końca lat trzydziestych ("Na Madagaskarze") albo obyczajowym ("Pochwała grzeczności").

Nabycie nie będzie Was kosztować nic. Przeczytanie zajmie wam 50 razy po dwie minuty. Można to rozłożyć w czasie. Więc czemu nie dać szansy?

Wspierajcie Wolne Lektury!

Jest kilku przedwojennych polskich pisarzy, którzy już przed wojną byli wielkimi ale o których po wojnie zapomniano. Czasem ze względów politycznych a czasem po prostu tak wyszło. A co tu mówić o takich, którzy przed wojną jeszcze wielkimi nie byli ale dopiero aspirowali, żeby się takimi stać?

Takim aspirującym był Światopełk Karpiński. Wydał kilka tomików wierszy, dwa...