Jérôme Loubry stworzył wielowątkową i wielowarstwową opowieść, ale o fabule nie mogę napisać zbyt dużo, by nie zepsuć wam frajdy z lektury. Powiedzmy, że akcja zawiązuje się w chwili, gdy młoda dziennikarka Sandrine zostaje zatrudniona w redakcji prowincjonalnej gazety. Jej pierwszy duży temat prowadzi do lokalnego hodowcy bydła, który zauważa, że ktoś namalował… swastyki na ciele pasących się zwierząt. Niestety pracę nad artykułem przerywa wieść o śmierci babki Sandrine. Bohaterka nigdy nie poznała kobiety, ale teraz rusza na tajemniczą wyspę, by dowiedzieć się czegokolwiek o swojej rodzinie. Na miejscu okazuje się, że wyspę zamieszkuje jedynie kilka starszych osób. Wszyscy ciepło wypowiadają się o babci Sandrine, ale atmosfera jest dziwna, klaustrofobiczna, a wkrótce przerażające wydarzenia zmuszają bohaterkę do ucieczki.

Jeśli pomyśleliście, że streściłam wam całą książkę to śpieszę donieść, że jesteście w błędzie. Poznaliście jedynie początek tej złożonej historii. Jak ulał pasuje do niej nieco wyświechtane stwierdzenie, że nic nie jest takie jak się wydaje. Sama wielokrotnie byłam zaskoczona zwrotami akcji oraz zabiegami sprawiającymi, że raz wydaje się, że Schronienia to horror, a innym razem kryminał lub powieść psychologiczna. Moim zdaniem autor miał ciekawy pomysł na fabułę, wykazał się też sprawnym warsztatem literackim, więc mogę ten tytuł polecić z czystym sumieniem. Jedyny mankament jaki zauważyłam to nieco zbytnia dosłowność w pewnych fragmentach. Loubry czasami nie pozostawia zbyt wiele wyobraźni i niepotrzebnie tłumaczy rozwiązania poszczególnych wątków. Niemniej lekturę uważam za udaną.

Jérôme Loubry stworzył wielowątkową i wielowarstwową opowieść, ale o fabule nie mogę napisać zbyt dużo, by nie zepsuć wam frajdy z lektury. Powiedzmy, że akcja zawiązuje się w chwili, gdy młoda dziennikarka Sandrine zostaje zatrudniona w redakcji prowincjonalnej gazety. Jej pierwszy duży temat prowadzi do lokalnego hodowcy bydła, który zauważa, że ktoś namalował… swastyki...