Uwielbiam czytywać książki sprzed 50, 100, 150 lat. Dlaczego? Bo nam zawsze się wydaje, że więcej wiemy, niż Ci, którzy żyli przed nami. Mamy tablety, smartfony, ipody i ifony, które łączą nas z Wikipedią i myślimy, że jesteśmy smart. A tu mamy taką na wpół biograficzną książeczkę Nowakowskiego, który nakreśla nam gimnazjum z międzywojnia, kiedy młodzi ludzie czytali, myśleli, dyskutowali, mieli swoje problemy, ale historyczne, polityczne, filozoficzne, naukowe... bali się autorytetów i śmiali się z autorytetów (jak np. z księdza za jego niewiedzę). Wszystko na poziomie, bez przekraczania granic, inteligentnie, żywo i kolorowo. Tamten świat był bardziej kolorowy i żywy, niż ten dzisiejszy z milionami kolorów HD i grami wideo z pozornie dowolną fabułą. Tamci spotykali się na tajnych zebraniach i przedstawiali referaty naukowe, a dzisiejsi studenci nie znają połowy czytywanych wtedy nazwisk. No i ten klimat Galicji, piękne kamienice i mury z duszą... Warto przeczytać.

Uwielbiam czytywać książki sprzed 50, 100, 150 lat. Dlaczego? Bo nam zawsze się wydaje, że więcej wiemy, niż Ci, którzy żyli przed nami. Mamy tablety, smartfony, ipody i ifony, które łączą nas z Wikipedią i myślimy, że jesteśmy smart. A tu mamy taką na wpół biograficzną książeczkę Nowakowskiego, który nakreśla nam gimnazjum z międzywojnia, kiedy młodzi ludzie czytali,...