Rok 1940.
Irene, uciekając przed wojną, trafia do neutralnej Lizbony. Chce stąd płynąć dalej, do Ameryki, ale na swojej drodze spotyka Eduardo, młodego wynalazcę i inżyniera. Jeszcze nie wie, że ten mężczyzna odegra w jej życiu szczególną rolę.

Rok 1975.
Branca i jej mama wiodą poukładane życie w Afryce. Pewnego dnia muszą jednak opuścić swój dom i wrócić do Lizbony, gdzie zamieszkają w hotelu i gdzie kręte uliczki zaprowadzą je do szpitala, w którym leczy się lalki.

Losy bohaterów z czasów wojny i z okresu ,,retornados" splatają się ze sobą tworząc historię pełną niespodzianek, nadziei i oczekiwań.

To była niezwykle barwna opowieść, a autorka niczym wytrawna przewodniczka prowadzi nas po Lizbonie pokazując nie tylko miasto, ale i zagubione, ludzkie losy.
Udowadnia, że nic w naszym życiu nie jest oczywiste, a zwykły przypadek potrafi zmienić je o 180 stopni.
Nie znam dobrze historii Portugalii, ani jej kolonii. Nie zdawałam sobie sprawy jak wiele dramatów przyniosły ze sobą powroty z Afryki. Jak trudno jest człowiekowi zostawić to, co budował przez wiele lat i wyruszyć z jedną walizką do ojczyzny, której się nie zna i w której jest się niemile widzianym gościem. Jak ciężko jest zaczynać wszystko od nowa.
Autorka doskonale oddała tamten klimat i emocje, które temu towarzyszyły, dlatego od książki ciężko jest się oderwać.
Chociaż nie jest to słodka opowieść, to kruszy nasze serca i nie pozwala o sobie zapomnieć.
Ogromnie Wam polecam!

Rok 1940.
Irene, uciekając przed wojną, trafia do neutralnej Lizbony. Chce stąd płynąć dalej, do Ameryki, ale na swojej drodze spotyka Eduardo, młodego wynalazcę i inżyniera. Jeszcze nie wie, że ten mężczyzna odegra w jej życiu szczególną rolę.

Rok 1975.
Branca i jej mama wiodą poukładane życie w Afryce. Pewnego dnia muszą jednak opuścić swój dom i wrócić do Lizbony, gdzie...