Znacie to słynne zdjęcie małego, wychudzonego dziecka gdzieś w Afryce i czającego się z tyłu sępa? Czytając "Ratując Amy" ciągle miałam przed oczami tą fotografię.

Daphne Barak z pewnością przeprowadziła wiele wywiadów ze sławnymi osobami (o czym nieustannie przypomina) i z pewnością ma poczucie kogoś niezwykle ważnego. I to czuć czytając książkę. Mój ulubiony fragment:
"(...) Czy wiesz, jaka jestem sławna?- wrzeszczy [Amy]
- Amy w niektórych krajach jestem o wiele sławniejsza od ciebie - mówię."

Książka to zbiór rozmów z rodzicami Amy, oraz jeden rozdział z samą Amy podczas pobytu na St. Lucia. Autorka skrupulatnie opisuję swoje odczucia względem matki i ojca, z reguły to co jej się nie podoba. Przedstawia ogrom nieszczęścia jakim jest walka z uzależnieniem, nie tylko samej osoby uzależnionej, ale też całej rodziny.
Nie jest to przyjemna lektura, szczególnie dla fanów Amy. Bo choć otoczona na pozór fachową opieką, okazuję się że wcale tak nie jest. Pomimo starannej kontroli nikt nie pomaga zagubionemu dziecku jakim była Amy Winehouse. Książka była napisana przed śmiercią piosenkarki, dopiero ostatni, króciutki rozdział dopisano po tym wydarzeniu.

Nie podoba mi się styl pisania Daphne Barak, nie wzbudza ona mojej sympatii, jest tylko kolejną osobą która chce "wydoić" Amy. Oskarża Mitcha Winehousa o kierowanie się finansami, a sama wyciąga z tej przykrej sytuacji ile tylko może (film+książka). Plusem książki jest tylko to co można wyczytać z samych cytatów rodziców Amy, reszty subiektywnych opinii autorki wolałabym już nie czytać.

Dla mnie dziennikarska hiena, której mówię nie.

Znacie to słynne zdjęcie małego, wychudzonego dziecka gdzieś w Afryce i czającego się z tyłu sępa? Czytając "Ratując Amy" ciągle miałam przed oczami tą fotografię.

Daphne Barak z pewnością przeprowadziła wiele wywiadów ze sławnymi osobami (o czym nieustannie przypomina) i z pewnością ma poczucie kogoś niezwykle ważnego. I to czuć czytając książkę. Mój ulubiony...