Nigdy wcześniej nie miałam styczności z podobną literaturą, nie licząc “Chłopca w pasiastej piżamie”. II wojna światowa zawsze była dla mnie tematem, który “kiedyś poznam”. Cóż, właśnie nastał ten czas.

Tadeusz Borowski ma na swym koncie kilka opowiadań, a trzy tomiki zostały złączone w jedną książkę przez wydawnictwo Marginesy i to właśnie po tę pozycję sięgnęłam w ramach lektury szkolnej. Skupię się tu jednak na opowiadaniach ze zbioru “Pożegnanie z Marią”. Pozostałe są, choć również ważne, to niestety mniej ciekawe i trudniej jest coś o nich napisać.

Opowiadania Borowskiego mają jedną, szczególną cechę, która wyróżnia go od innych autorów, których poznałam: historie są pozbawione emocji. Nie mamy wglądu do uczuć głównego bohatera. Wiemy jedynie o głodzie, pragnieniu, takich zwyczajnych, fizjologicznych rzeczach. Jednak czy to sprawia, że i we mnie te opowiadania nie wywołały żadnych emocji? Otóż wręcz przeciwnie.

Borowski bardzo umiejętnie posługuje się słowem. Potrafi uśpić czujność czytelnika zwykłymi, spokojnymi opisami, aby chwilę później uderzyć w twarz nawet jednym zdaniem. Ukazuje życie w obozach tak, jak je widział, w całej swej brutalności i tragedii. Nie bawi się w poetyckie opisy śmierci, nie robi z więźniów jedynie ofiar, nie gloryfikuje ich nieszczęścia. Wszystko to sprawia, że przy tej książce nie da się zrelaksować.

Styl autora jednak nie należy do najprzyjemniejszych, długie opisy otoczenia często mnie męczyły. Najgorzej jednak wspominam "Bitwę pod Grunwaldem", które, wybacz Borowski za mój kiepski humor, nazwałam sobie prześmiewczo "Cycki pod Grunwaldem". A dlaczego? Ano dlatego, że o Dziewczynie, która miała tam większą rolę, wiedziałam tyle, że miała “wydatny biust”. Imię? Nah, po co! Ważne, że miała duże cycki.

Opowiadania Tadeusza Borowskiego to na pewno dobra pozycja dla tych, którzy chcą poznać te wydarzenia z perspektywy kogoś, kto był ich uczestnikiem, a nie korzystał tylko z materiałów źródłowych, jak to bywa w przypadku dzisiejszej "mody na Auschwitz".

Nigdy wcześniej nie miałam styczności z podobną literaturą, nie licząc “Chłopca w pasiastej piżamie”. II wojna światowa zawsze była dla mnie tematem, który “kiedyś poznam”. Cóż, właśnie nastał ten czas.

Tadeusz Borowski ma na swym koncie kilka opowiadań, a trzy tomiki zostały złączone w jedną książkę przez wydawnictwo Marginesy i to właśnie po tę pozycję sięgnęłam w...