Moje kolejne, po rewelacyjnym Klasztorze , spotkanie z Prilepinem. Tym razem wojna w Czeczeni, widziana oczami najeźdźcy, bezpośredniego uczestnika. Jak na dłoni widać wszystkie patologie tego systemu, partyzancka armia, żulia, bandyterka, wszechobecny alkohol, niezbędny wręcz do życia, pogarda względem miejscowych ,bezmyślny kult wojny, walczyć, żeby walczyć, po co ,za co, przeciwko komu? To chyba nieistotne sprawy, znów któreś pokolenie, wychowane w wojennym kulcie, może chwycić za broń i być bohaterem. Cóż za nudne byłoby życie Rosjanina, gdyby w codziennym mozole i trudzie, miał czynić obywatelom kraj przyjazny do życia, wyposażony w łazienki, kanalizację i ławki w parkach!
Jeden z bohaterów pyta, czy można zabijać? Jegor, alter ego Prilepina, odpowiada, że można, jak mój gniew jest słuszny. Cóż za pycha! Jakie stawianie się w roli starotestamentowego, karzącego Boga! Jakie poczucie wyjątkowości swojego narodu, który może wszędzie wejść, zabijać, niszczyć, w imię uzasadnionego, w ich mniemaniu, gniewu.
No i gdzie cię Zacharze- Jegorze to doprowadziło? Nie lepiej było zostać w domu , z Daszą i pisać książki, jak niebiosa dały taki talent literacki? Postać z Dostojewskiego, i zbrodnia i kara...

Moje kolejne, po rewelacyjnym Klasztorze , spotkanie z Prilepinem. Tym razem wojna w Czeczeni, widziana oczami najeźdźcy, bezpośredniego uczestnika. Jak na dłoni widać wszystkie patologie tego systemu, partyzancka armia, żulia, bandyterka, wszechobecny alkohol, niezbędny wręcz do życia, pogarda względem miejscowych ,bezmyślny kult wojny, walczyć, żeby walczyć, po co ,za...