Mam mieszane uczucia co do tej książki. Szukałem konstruktywnej krytyki energii jądrowej, natomiast okazuje się, że obok słusznych zastrzeżeń autor wykazuje postawę "nie bo nie". Jungk trafnie punktuje obecną w latach 60 - 70 tendencję do bagatelizowania ryzyka związanego z bezpieczeństwem siłowni jądrowych, czy zupełnym nieliczeniem się z ludnością terenów, gdzie takowe zostały, bądź dopiero były budowane. Jednak obok takich mamy też inne zastrzeżenia, które wydają się mocno nielogiczne. Autor np. najpierw wytyka fakt, że nawet przy najdoskonalszym wyposażeniu i tak pozostanie człowiek, który jest tylko człowiekiem i popełnia błędy. Cóż - nie sposób nie przyklasnąć, prawda? A kilka stron dalej on atakuje procedury naboru personelu, jako zbytnio ingerujące w osobiste sprawy tegoż. Schizofrenia? Skoro chcemy mieć 'elitarny' personel przygotowany na wszystko, to trzeba go wybrać stosując nadzwyczajne metody selekcji. Takich kwiatków jest niestety więcej, co wg mnie nie pozwala uznać tej książki jako obiektywnego spojrzenia na zagrożenia związane z pokojowym zastosowaniem energii jądrowej.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Szukałem konstruktywnej krytyki energii jądrowej, natomiast okazuje się, że obok słusznych zastrzeżeń autor wykazuje postawę "nie bo nie". Jungk trafnie punktuje obecną w latach 60 - 70 tendencję do bagatelizowania ryzyka związanego z bezpieczeństwem siłowni jądrowych, czy zupełnym nieliczeniem się z ludnością terenów, gdzie takowe...