Zawsze powtarzałam, że słowa są magiczne. I zawsze uwielbiałam poddawać się magii słów. Dlatego, kiedy pojawiła się książka, w której tak ważna jest moc zaklęta w słowach, zakochałam się od pierwszej strony. Możecie powiedzieć, że magia nie jest niczym nowym w powieściach dla dzieci i młodzieży, jednak autorka znany motyw wykorzystała w oryginalny sposób. Przede wszystkim wymyśliła, że każdy czar ma swój zapisany wzorzec, który może ulec uszkodzeniu, a wtedy to samo dzieje się z kopiami, także już wykorzystanymi. Julie Pike stworzyła cudowną, pełną emocji opowieść o odwiecznym konflikcie rodziców i dzieci, ale przede wszystkim fantastyczną historię o magii. I to o magii, którą trzeba tchnąć, ale jej nośnikiem są słowa. Tę miłość do słów widać w książce wyraźnie, pojawia się w najważniejszych scenach. Dzięki Julie Pike młody czytelnik może przekonać się, że znajomość słów może wiele zmienić, że zaklęta jest w nich siła, ale same w sobie słowa nie są ani dobre, ani złe. Złe może być tylko ich wykorzystanie. Niezależnie od przesłania, jest to po prostu naprawdę dobra, emocjonująca lektura. Z dwójką ciekawych młodych bohaterów, którzy mają swoje zalety i wady, słabości i mocne strony, ale w godzinie próby potrafią przezwyciężyć lęk, by nieść pomoc innym. W tej książce ważna jest przyjaźń, lojalność, umiejętność radzenia sobie z przeciwnościami, ale też piękna miłość matki i córki, której nie można porównać z niczym innym. Mamy tu magię, przygodę, wędrówkę, która odmienia bohaterów i pozwala im dojrzeć oraz odkryć swoje powołanie (jest w tej historii wiele z powieści inicjacyjnej), są zaskakujące zwroty akcji. Parafrazując hasło reklamowe: satysfakcja z lektury gwarantowana. Urzekło mnie też to, co stanowi zwieńczenie fabuły, czyli zachęta do zabawy słowem. Autorka zachęca czytelnika po sięgnięcia do słownika, poznania nowych słów i do zabawy nimi w układanie czarów. To może być naprawdę kreatywna i rozwijająca zabawa, bo choć nie mamy pod ręką nikogo, kto tchnie wymyślonym przez nas czarem, nic nie przeszkodzi nam marzyć... i tworzyć. A granicą jest jedynie nasza wyobraźnia (i znajomość języka). To książka, która adresowana jest do młodego odbiorcy, docelowo - do młodszych nastolatków, ale powiem wam w sekrecie, że jeśli podbierzecie tę książkę swoim dzieciom, to spędzicie świetny wieczór na ukradkowym czytaniu, bo to naprawdę pięknie napisana, wciągająca historia. Zachwyci dorosłych miłośników słowa, filologów, wielbicieli ksiąg i skryptów. Ostatnia Tchnąca Magią - nomen omen - oczaruje was słowami. Jest jeszcze jeden wątek, na który zwróciłam uwagę i który - mam wrażenie - skierowany jest do dojrzalszego odbiorcy (może autorka zakładała, że my, rodzice, będziemy książkę podbierać dzieciakom?). Podejrzewam, że dla nastolatków historia Rayne i Toma będzie do pewnego stopnia opowieścią o tym, co dzieje się, kiedy kwestionujemy zalecenia rodziców. Ja odkryłam, że jednocześnie jest to historia o tym, co może się wydarzyć, kiedy my, rodzice, tak bardzo chcemy chronić nasze dzieci, że nie informujemy je o bardzo istotnych sprawach. Przecież gdyby Meleri nie unikała odpowiedzi na pytania córki, być może nic by się nie wydarzyło - księga by nie upadła, czary nie uległyby zniszczeniu, a plaga nie wtargnęłaby do Penderinu. No ale... my stracilibyśmy świetną historię. https://zaczytasy.blogspot.com/2020/11/patronat-julie-pike-ostatnia-tchnaca.html