Ophelia mimo wszystko” to jedna z opłakiwanych przeze mnie książek, które potem przez dłuuuugi długi czas siedzą mi w głowie. Jest w niej przedstawiona historia tytułowej Ophelii, która po raz pierwszy dopuszcza do siebie myśl, że “hmm, w sumie to dziewczyny są czasami tak spoko jak chłopcy… jak by to było jedną pocałować?”. Sięgając po tą książkę byłam święcie przekonana, że jest to młodzieżowy romans, z główną bohaterką odkrywającą swoją orientację, czy swoją queerowość. Oczywiście pojawiły się w niej wątki romantyczne, nawet było ich całkiem sporo (np trójkąt miłosny, czy friends to lovers), ale nie był to wątek główny. Podobało mi się, że ta książka skupiła się w 100% na odkrywaniu siebie (no dobra, 99%, bo przynajmniej 1% zajeły róże Ophelii). I co zwróciło moją uwagę to to, że główna bohaterka nie odrywała siebie z pomocą innej osoby. Kojarzycie ten wątek, jak postać jest hetero, poznaje jedną osobę i ta osoba pomaga jej w poznawaniu jej orientacji? Tutaj tego nie było. Bohaterka poradziła sobie z tym wszystkim w większości sama. Kolejną pozytywną cechą Ophelii jako bohaterki literackiej jest jest autentyczność. Bardzo często czytając książki dosłownie przechodzą mnie ciarki, bo niektóre reakcje bohaterów są serio totalnie od czapy *i jestem pewna, że nie tylko ja tak mam*. Owszem, wiele reakcji Ophelii było być może bezmyślnych, czy porywczych, nieprzemyślanych i zapewne postrzeganych w zły sposób przez czytelników, ale gdyby się głębiej nad tym zastanowić, gdybyśmy byli na jej miejscu znając życie zareagowaliśmy w taki sam sposób, mimo że ciężko to czasami przyznać. Rozumiałam każdą decyzję Ophelii, a to dość rzadko zdarza się, we współczesnych młodzieżówkach, których bohaterowie zazwyczaj są idealizowani przez autorów czy autorki (to dopiero jest irytujące). Początek książki trochę mi się dłużył, ale od 100 strony do samego końca dosłownie nie mogłam się od niej oderwać i skończyłam ją na jednym nocnym posiedzeniu. na końcu oczywiście się rozpłakałam (po tym rozróżniam czy książka była dobra, czy nie - ta zdecydowanie była)

Podsumowując, Ophelia na pewno nie jest książką dla wszystkich- nie każdemu przypadnie do gustu, ale mi zdecydowanie zapadła w pamięć.

Ophelia mimo wszystko” to jedna z opłakiwanych przeze mnie książek, które potem przez dłuuuugi długi czas siedzą mi w głowie. Jest w niej przedstawiona historia tytułowej Ophelii, która po raz pierwszy dopuszcza do siebie myśl, że “hmm, w sumie to dziewczyny są czasami tak spoko jak chłopcy… jak by to było jedną pocałować?”. Sięgając po tą książkę byłam święcie przekonana,...