Carter i Mace nie zmarnowali potencjału tytułowego odkrycia, napisali ciekawą i wciągającą książkę, bardzo konkretnie omówili problemy i emocje związane z pracą przy grobowcu. To jedna z tych pozycji, które powinno się przeczytać, jeśli ktoś się interesuje (lub dopiero zaczyna) historią tego okresu czy archeologią.

Autorzy w kilku pierwszych rozdziałach pokrótce przedstawiają całą historię Doliny Królów, dostajemy też obszerny wstęp od polskiego tłumacza, który z polotem i fantazją, od samego początku, omawia relację Carter-Carnarvon. Wszystko to składa się w solidną całość i dobrze zarysowane tło późniejszej opowieści.

Przyczepić się można o błędy językowe, zwłaszcza z początku pozjadane litery w środku wyrazu, kropki zamiast przecinków i pomieszany szyk zdania kłują w oczy. Szkoda że w wydaniu z 2017 roku nikt nie pokusił się o uaktualnienie chociaż niektórych czarno-białych zdjęć. Książka zostawia ogromny niedosyt, omawia tak naprawdę tylko pewien etap prac, który kończy się w momencie wejścia do komory grobowej. To pierwszy z trzech tomów, o czym polski wydawca już nie raczył poinformować; poczułbym się wrednie oszukany gdybym kupił tą książkę.

PS.: Grobowiec Tutanchamona NIE BYŁ „w stanie nienaruszonym”, nigdy niezrabowanym. Cała książka traktuje właśnie o tym jak to naprawdę było.

Carter i Mace nie zmarnowali potencjału tytułowego odkrycia, napisali ciekawą i wciągającą książkę, bardzo konkretnie omówili problemy i emocje związane z pracą przy grobowcu. To jedna z tych pozycji, które powinno się przeczytać, jeśli ktoś się interesuje (lub dopiero zaczyna) historią tego okresu czy archeologią.

Autorzy w kilku pierwszych rozdziałach pokrótce...