W zeszłym roku przeczytałam „Między Hitlerem a Stalinem” autorstwa von Hervarth'a. Zaciekawił mnie dalszy ciąg życia, już po wojnie.
Po wojnie autor uczestniczył w powstawaniu struktur politycznych, był dyplomatą, szefem protokołu MSZ w Niemczech Zachodnich, ambasadorem. Ciekawiło mnie to wszystko. Ciężko mi się czytało, bo autor pisał wspomnienia na początku lat 90-tych, więc wspomnienia i osądy uległy złagodzeniu. Rozumiem, że rasowy dyplomata, więc nie będzie źle się wyrażał o ludziach, których zapamiętał, ale wszystko tutaj jest tak ugładzone, wszyscy mili i uczynni, ze wszystkimi dobrze mu się współpracowało, wszystkim zależało na dobru Niemiec Zachodnich i wszyscy zgodnie ciągnęli ten wózek. Czyli ciężko pracowałem, ale wszyscy i wszystko było cudowne. Brakowało tylko jedzenia sobie z rączki. Przecież po drodze spotykał ludzi nieżyczliwych do niego czy ogólnie dla Niemiec i o tym też powinno być i jak z tym się czuł, radził, ale jak w książce coś wspomniał (bardzo rzadko i półgębkiem) to też ugładzone do bólu. Książka wydaje mi się odrealniona, że najbardziej zainteresowanym ciężko ją przeczytać.

W zeszłym roku przeczytałam „Między Hitlerem a Stalinem” autorstwa von Hervarth'a. Zaciekawił mnie dalszy ciąg życia, już po wojnie.
Po wojnie autor uczestniczył w powstawaniu struktur politycznych, był dyplomatą, szefem protokołu MSZ w Niemczech Zachodnich, ambasadorem. Ciekawiło mnie to wszystko. Ciężko mi się czytało, bo autor pisał wspomnienia na początku lat 90-tych,...