Po pierwsze napiszę, że słowo "nowicjusz/nowicjuszka" brzmi mi niesamowicie! Szumi emocjami, ma w sobie "NOWInę" i jest znacznie ciekawsze niż "świeżynki, żółtodzioby i początkujący".
Po drugie książka wydawała się idealna dla mnie i o mnie - przez całe życie zakochanej w uczeniu się, zdobywaniu wiedzy i umiejętności. I wcale nie chodzi samą wiedzę. O nie! Ja raczej uwielbiam "proces", to poczucie, że wie się coraz więcej, umie coraz więcej, przełamało się jakieś bariery, przekroczyło granice... I wtedy przychodzi zazwyczaj ten moment, kiedy albo mogę iść dalej i uczyć się dalej, albo zaczynam czuć się znudzona, bo temat został zgłębiony, coś umiem zrobić... Może dlatego tak kocham tkanie i uczenie się języków obcych, bo tu nigdy nie widzę kresu, nie widzę poziomu, który oznacza, że oto osiągnęłam mistrzostwo i niewiele wyżej da się wejść.
A książka okazała się raczej sposobem na towarzyszenie autorowi w jego drodze nowicjusza, w jego próbach surfowania, rysowania, żonglowania, gry w szachy. U Toma Vanderbilta powodem tej podróży była jego mała córka, która okazała się doskonałą towarzyszką, motywatorką i czasem konkurentką. Czy to poradnik, jak się uczyć w dorosłym wieku? Nie. Czy to książka motywacyjna, która ma nas zachęcić do próbowania nowości, do stawania się nowicjuszem? Trochę, ale też tego tak nie odebrałam. Raczej była intrygującym opisem ludzkich przeżyć, kiedy nagle dorosły staje się uczniem i przeżywa emocje, o których czasami dawno zapomniał - frustrację, radość, euforię, stres.

Po pierwsze napiszę, że słowo "nowicjusz/nowicjuszka" brzmi mi niesamowicie! Szumi emocjami, ma w sobie "NOWInę" i jest znacznie ciekawsze niż "świeżynki, żółtodzioby i początkujący".
Po drugie książka wydawała się idealna dla mnie i o mnie - przez całe życie zakochanej w uczeniu się, zdobywaniu wiedzy i umiejętności. I wcale nie chodzi samą wiedzę. O nie! Ja raczej...