I z rozpędu biorę się za numer czerwcowy. Nienachalnie dziecięcy (plus za okładkę).
Bo to w prozie polskiej…
…”Dziwna, dziwniejsza i najdziwniejsza” Dominiki Węcławek. Otóż ja, adekwatnie do mojego pseudonimu, bardzo lubię literaturę dla dzieci, do której często wracam.
I opowiadanie pani Węcławek przyjąłem z zadowoleniem, za wyjątkiem zakończenia. Można to było zrobić bardziej łopatologicznie?
„Ślepa uliczka” Michała Ochnika, też z wątkiem dziecięcym, bo czyż takim właśnie gadżetem nie jest pluszowy miś? Choć tu też autor zdecydował się na chyba zbyt uproszczoną wersję opowieści. Przydałoby się więcej finezji.
„Basic Death Magic” Sebastiana Uznańskiego – czytało się całkiem nieźle, aż do oklepanej konkluzji: „zrób dziś coś miłego dla bliskich, jutro możesz nie mieć możliwości”. Znaczy – dużo pary w gwizdek.

A z zagranicy?
„Umarli, w swej niepowstrzymanej potędze” Karen Osborne – niebanalne studium władzy. I choć koniec przewidywalny, ma swoje momenty.
„Heretyccy czciciele zatopionego Boga” Lavie Tidhara. Jak nie lubię fantasy, tak oba opowiadania o Gorelu z Goliris przeczytałem z ciekawością i czekam na więcej. Niby nic nowego, a jednak – czyta się!
„A jednak” A. T. Greenblatt – chyba byłem mało skupiony podczas lektury, bo właściwie nie wiem, o czym ten tekst jest.
W publicystyce mało dla mnie, bo właściwie tylko komiksy i filmy animowane. Zapoznałem się z ciekawości.
Za to z zadowoleniem przyjąłem recenzję antologii okołolemowej „Nowoświaty”. Brawo Naz, brawo ekipa!!!

I z rozpędu biorę się za numer czerwcowy. Nienachalnie dziecięcy (plus za okładkę).
Bo to w prozie polskiej…
…”Dziwna, dziwniejsza i najdziwniejsza” Dominiki Węcławek. Otóż ja, adekwatnie do mojego pseudonimu, bardzo lubię literaturę dla dzieci, do której często wracam.
I opowiadanie pani Węcławek przyjąłem z zadowoleniem, za wyjątkiem zakończenia. Można to było zrobić...