„Sekret jej urody tkwi w imponującym połączeniu wrażenia zażyłości z arystokratycznością, tego, co bliskie, z tym, co wzniosłe.”

Najczęściej to właśnie za sprawą dramatu pragniemy bliżej przyjrzeć się losom kogoś na zawsze już utraconego lub przedmiotowi będącemu symbolem czegoś niezwykle ważnego. Francuzi zawsze traktowali, mniej klub bardzie uświadomienie, Katedrę Notre-Dame de Paris jako od niemal dziewięciu wieków bijące serce ich stolicy. Niewątpliwie budowla była świadkiem aktywności nie tylko mieszkańców miasta, ale i kraju. Przypatrywała się jak mijają kolejne epoki, a i sama podlegała licznym zmiennym kolejom przeznaczenia i traktowania przez ludzi. Kiedy ma się do czynienia z wyjątkowym zabytkiem, to odbiera się go jako coś ekstremalnie szczególnego, bliskiego pamięci i sercu, wręcz nadaje mu się cechy czegoż żywego, obdarzonego duszą, kompilacją wielopokoleniowego wspomnienia. 

Katedra niekiedy niezrozumiana, niedoceniana, zubożana, i tak wiernie służyła i służy tym, którzy w nią wierzyli i wierzą, z podziwem przyjmowali i przyjmują unikalność. Surowa elegancja imponowała turystom pragnącym chociaż raz nacieszyć się jej widokiem. Przekonałam się, że Notre Dame potrafi w szczególny sposób przemówić do obserwatora, sprawić, że na zawsze zapamiętuje się spotkanie z nią, czuje więź nawet na odległość. Średniowieczne dziedzictwo otwiera okno spojrzenia na przeszłość i wyzwala melodię zadumania. Nic zatem dziwnego, że wiele osób mocno przeżywało pożar z kwietnia dwa tysiące dziewiętnastego roku, śledziło doniesienia, aktualizowane informacje, dowody wsparcia dla obietnic odbudowy. Wyzwalały się silne uczucia, właśnie one stały się impulsem do napisania książki, przypomnienia historii Katedry, zmienności losów, różnorodnych uwarunkowań kształtujących jej wygląd i znaczenie. 

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2023/01/notre-dame.html

„Sekret jej urody tkwi w imponującym połączeniu wrażenia zażyłości z arystokratycznością, tego, co bliskie, z tym, co wzniosłe.”

Najczęściej to właśnie za sprawą dramatu pragniemy bliżej przyjrzeć się losom kogoś na zawsze już utraconego lub przedmiotowi będącemu symbolem czegoś niezwykle ważnego. Francuzi zawsze traktowali, mniej klub bardzie uświadomienie, Katedrę...