Czasami się zastanawiam, jak to jest możliwe, że w XXI wieku, w dobie nieprawdopodobnego rozwoju cywilizacji, technologii i medycyny rozmawiamy o tym, co kobiecie wolno, a czego nie wypada. Nie rozumiem, jak możemy debatować nad prawem kobiety do swojego ciała, do jej rozwoju zawodowego i dlaczego ta nierówna i frustrująca walka ze stereotypami przypomina walkę z wiatrakami. Wiem jedynie, że dopóki to się nie zmieni, trzeba o tym mówić, a nawet krzyczeć, wychodzić na ulice i bronić tego, co kobietom po prostu się należy. Jednak warto uświadomić sobie, że nie jest to problem o skali krajowej, ale globalnej. Na całym świecie kobiety walczą z nierównością, przemocą domową, dążą do poprawy swojego bytu, prawa do edukacji, opieki zdrowotnej. Do tego, żeby być szanowaną i równą, bo o to w tym wszystkim tak naprawdę chodzi.

Dobrą robotę od lat wykonuje Martyna Wojciechowska i ekipa programu „Kobieta na krańcu świata”. Każdy odcinek to wyjątkowa, często wzruszająca, bulwersująca i zasmucająca historia kobiety, która musi walczyć z otaczającą ją rzeczywistością albo ją zaakceptować i jej się poddać. Podobną rzecz zrobiła ostatnio Beata Kowalik, dziennikarka i reporterka, która w swojej najnowszej książce „No pasa nada. Nic się nie dzieje” ukazała kobiece oblicze Meksyku, kraju, który maczyzmem stoi i to stoi na mocnych fundamentach, których nie jest w stanie podważyć rząd czy policja. Dlatego też historie skończone happy endem stanowią ułamek opowieści Kowalik, albowiem Meksyk wciąż ma przed sobą długą i wyboistą drogę, żeby poprawić zarówno sytuację kobiet, jak i osób LGBT.

Autorka, dzięki temu, że przez kilka lat mieszkała w Meksyku, miała szanse od środka przyjrzeć się kulturze, prawu, mentalności, tradycji i wierze przenikających się z szamanizmem i ludowymi wierzeniami. I dlatego jedna rzecz w tej lekturze, mimo przejmujących i ciekawych opowieści, jest rozczarowująca – część historii, jak chociażby uzdrowicielki Nancy czy akuszerki Magdy, zaczerpnięta jest z innych źródeł. To, co mnie również drażniło to brak przemyślanej kompozycji, chaotyczne przeskakiwanie z tematu na temat i zbytnia obecność autorki na stronach tej książki. Tylko dlatego, że krajobraz kobiecego oblicza Meksyku jest tak ciekawy, można przymknąć na to wszystko oko, licząc na to, że to, co w niej najważniejsze zostanie odczytane, zapamiętane i niesione dalej.

Karolina Purłan