Szukasz cytatów z książek Stephanie Land?

Cytaty z książek autora Stephanie Land

Stephanie Land

6,3/10

Pisze książki: reportaż

Urodzona: 1978 (data przybliżona)

Amerykańska dziennikarka i pisarka. Studiowała filologię angielską i creative writing na Uniwersytecie Montany. Jako samotna matka podjęła się pracy sprzątaczki, aby zarobić na utrzymanie rodziny. Swoje doświadczenia opisała w debiutanckiej książce Sprzątaczka, która ukazała się w 2019 roku i od razu zyskała status bestsellera. Publikowała także w „The New York Times”, „The Washington Post”, „The New York Review of Books”, „The Guardian”, „Vox”, „Salon”. Interesuje się przede wszystkim zagadnieniami sprawiedliwości społecznej i ekonomicznej. Mieszka w Missouli w stanie Montana.

Wszystkie
Książki
Czasopisma

Sortuj od:

2019

Sprzątaczka. Jak przeżyć w Ameryce, będąc samotną matką pracującą za grosze

Stephanie Land

6,3 z 323 ocen

702 czytelników 52 opinie

2019

Dodaj na półkę

Najnowsze opinie o książkach autora

Sprzątaczka. Jak przeżyć w Ameryce, będąc samotną matką pracującą za grosze Stephanie Land

Mikila

ocenił(a) na 62 lata temu

Książka pokazuje borykanie się z życiem młodej kobiety w Stanach Zjednoczonych, po kryzysie 2008 roku. Stephanie chce być pisarką, chce studiować, ale nieplanowane dziecko uniemożliwia realizację zamierzeń. Nie może liczyć na partnera, od którego dostaje minimalne wsparcie. Nie pomaga jej też najbliższa rodzina, która jest albo tak samo biedna, albo, tak jak matka, bardzo odległa geograficznie i uczuciowo. Stephanie zarabia grosze jako sprzątaczka, korzysta też z różnych form pomocy społecznej. Mimo, że pracuje bardzo ciężko, rujnując sobie zdrowie, jej budżet się nie spina i ma wieczne wyrzuty sumienia, że nie może zapewnić sobie i córeczce Mii godziwych warunków życia. Tylko nieliczni właściciele sprzątanych domów traktują ją po ludzku, dla większości jest niewidoczna. Po prostu mijają się z osobą dbającą o czystość ich domu. Korzystanie z pomocy społecznej jest upokarzające, obwarowane nieżyciowymi przepisami, a ludzie uważają beneficjentów pomocy na leni i nierobów. Domy bogatych Amerykanów oglądamy głównie od strony brudu i dziwactw ich mieszkańców. Prawdę mówiąc opisy sprzątanych brudów są obrzydliwe i dosyć męczące. Dla czytającego. A co powiedzieć o dziewczynie, która musi się tym zajmować na co dzień? Wniosek: nie traktujmy takich osób jak anonimowych robotów, traktujmy ich jak czujących ludzi. Dużym problemem Stephanie jest samotność, tęskni za przyjaciółmi i ogromnie za matką, nawet wiedząc jaka ona jest. Nie ma czasu i pieniędzy na życie towarzyskie. Trudno uwierzyć, że w takim kraju jak Stany Zjednoczone brak 10 dolarów może być problemem. Zaimponował mi hart ducha bohaterki, niezwykła zaradność życiowa i konsekwencja w dążeniu do celu. Współczułam jej wiele razy, a równocześnie podziwiałam jej wytrwałość. Książka jest ciekawa, dobrze się czyta, nabrałam ochoty na serial, który okazał się niezbyt wierny książce, co mu raczej wychodzi na dobre. Nie wiem dlaczego pozmieniano imiona bohaterów, w filmie jest ich więcej, a sama fabuła została rozbudowana o nowe wątki (m.in. przemoc domowa w 3 odsłonach) i jest dużo barwniejsza. Jeśli ktoś musi wybrać – w tym przypadku polecam tylko 10-odcinkowy serial.

Przeczytaj

Sprzątaczka. Jak przeżyć w Ameryce, będąc samotną matką pracującą za grosze Stephanie Land

Tymciolina

ocenił(a) na 82 lata temu

Biedny nie znaczy brudny. Niby przeciętna opowieść. Dziewczyna ucieka z dzieckiem od przemocowego partnera. Próbuje zbudować coś z niczego. Ponoć z pustego i Salomon nie naleje, ale jej ta sztuka się udaje. Od bezdomnego do milionera. Powiesz sztampa. Ja myślałam, że powiem to samo. Do brzegu. Zaczęło sie od serialu Netflixa, który tak bardzo mnie zachwycił, że od razu sięgnełam po pierwowzór. Czytam i myślę - serial lepszy. Psioczyłam, ale czytałam dalej. Dlaczego? Bo Stephanie jest bardzo ludzka. Popełnia błędy, czasem bardzo głupie, robi rzeczy kompletnie irracjonalne, ale mimo wszystko mozolnie wygrzebuje sie z bagna. Bagna tak głębokiego i tak rozległego, że przeciętny czytelnik nawet sobie jego rozmiaru nie wyobraża, bo rodzice go kochali, bo o niego dbali, bo jedynym problemem było czy kupią klocki lego. Stephanie jest zupełnie sama. Trudno to sobie wyobrazić, ale nie ma nikogo. Samotnie przedziera się przez dziedziczone z pokolenia na pokolenie ubóstwo, kompletny brak perspektyw, generacje dysfunkcjonalnych rodzin, brak miłości, państwowe programy dla ubogich i społeczną pogardę. Jest white trash, osobą o ktorej mówi się, że musi być już zupełnym zerem jeżeli rodząc się jako uprzywilejowana, bo biała, snuje się po dnie społeczeństwa. Mimo tego Stephanie znajduje w sobie siłę, żeby wyrwać siebie i dziecko z tego bagna. Czytając, czułam jej frustrację, zwierzęcy strach i budzącą się nadzieję. Czytając, płakałam. Jako matka wychuchanego trzylatka, nie mogłam znieść tego, że Stephanie musiała posyłać chorą córkę do żłobka i mieszkać z nią w warunkach skrajnie szkodliwych dla zdrowia. Czytając, dużo myślałam. O tym ilu ludziom na świecie, nie tylko w USA, ale choćby w naszych swojskich byłych PGRach nie udało się wyrwać z bagna. Nazywani są śmieciami, dzieciorobami, nieudacznikami i długo by wymieniać. Warto się zastanowić jak dać im wędkę, bo Stephanie gdy ją dostała złowiła całą masę ryb. Oni też na to zasługują. Nie umiem być obiektywna. Oceniam książkę, wyżej niż na to zasługuje, bo dotknęła mnie do żywego.

Przeczytaj