Co takiego jest w greckich mitach, że mimo upływu tylu lat wciąż nas niezmiennie intrygują? To historie znane i lubiane, które jednak pozostawiają sporo niedopowiedzeń – marginesów, które są przez współczesnych autorów bardzo chętnie zapełniane własnymi wyobrażeniami na ich temat. Zdarza się też, że mityczne postaci są siłą wyrywane ze swych historii i przenoszone do współczesnych realiów. Jak było w tym wypadku? W zasadzie – trudno powiedzieć.

„Neon Gods” to retelling mitu o Hadesie i Persefonie, ale w nieco innym ujęciu. Co jeśli to nie Hades porwał Persefonę od zrozpaczonej matki? Co jeśli sama uciekła, bo to właśnie jej matka postanowiła zgotować jej piekło? I co jeśli wszyscy uważają Hadesa jedynie za legendę, którą straszy się niegrzeczne dzieci? Czy ktoś, kto był tylko mitem, może się okazać potężnym sojusznikiem? A może zgotuje dziewczynie los gorszy od przyszłości zaplanowanej przez despotyczną matkę?

To interesująca pozycja, która z pewnością wzbudza wiele emocji. Jedyne, co przeszkadzało mi w jej lekturze, to nie do końca zarysowany obraz świata. Akcja dzieje się na Olimpie, dokładniej w jego górnej i dolnej części, ale nie wiemy, na ile przedstawiony tu Olimp jest tym mitycznym miejscem ani w jakich dokładnie czasach dzieje się akcja, choć drobne elementy, jak neony czy telefony, trochę nas na to naprowadzają.

Kolejną niewiadomą jest to, na ile przedstawione postaci wzorowane są na bogach, a na ile ten boski charakter faktycznie mają. Na ile to wszystko to mit, a na ile dopiero pisana historia – skoro Hadesów było już kilku, to czy żaden nie spotkał wcześniej swojej Persefony? Ogółem cała znana nam mitologia nie jest znana bohaterom tej książki, wyłączając istnienie pierwszych Zeusów, Hadesów i całej reszty panteonu. Wprowadza to lekkie zamieszanie, ale zdecydowanie niknie przy całej słodko-pikantnej akcji książki.

Gdy czyta się dużo erotyków, niektóre sceny nie robią już takiego wrażenia. A przynajmniej myślałam, że nie robią go na mnie. A potem sięgnęłam po „Neon Gods” i naprzemiennie płonęłam z pożądania i rozpływałam się od słodyczy, jaka sączyła się z jej kartek. Dawno nie czytałam tak gorącej książki!

Nie da się ukryć, że cała mitologia przesiąknięta jest seksem – już samo to, ilu dzieci dorobili się Zeus oraz pozostali bogowie, świadczy o tym, że temat ten nie był im obcy. Całkiem naturalne wydaje się więc połączenie fantastyki i erotyki w tej książce. Zaznaczę to od razu – jeśli nie lubicie scen seksu w fantastyce, albo i w ogóle w książkach, to nie jest to pozycja dla was. Nie skłamię, jeśli powiem, że większość fabuły oscyluje wokół łóżka, ale mi to w żadnym wypadku nie przeszkadzało, bo sama chętnie takiego Hadesa bym z niego nie wypuszczała.

To jedna z lepiej wykreowanych postaci, choć samej Persefonie też nie można zbyt wiele zarzucić. Motywacje wszystkich bohaterów są stopniowo odkrywane, a ich psychika zgłębiana. Jednak to umysł niedostępnego, tajemniczego i skomplikowanego Hadesa pochłania czytelników najbardziej. Co takiego się wydarzyło, że został zapomniany? Dlaczego nie może odwiedzać górnego miasta? I czy te wszystkie straszne legendy odzwierciedlają prawdę o tym potężnym człowieku?

W książce jest dużo dialogów, jeszcze więcej scen łóżkowych, ale są też przede wszystkim doprawdy urocze fragmenty, które potrafią chwycić za serduszko i zapaść głęboko w pamięć. Mimo całej erotycznej otoczki można dostrzec, jak między bohaterami rodzi się przywiązanie i prawdziwe, zdrowe uczucie.

Jednak nie oczekujcie, że to będzie arcydzieło literatury, z dopracowanym każdym słowem i szczegółem. Postaci poboczne nie otrzymały od autorki tyle uwagi, na ile zasługiwały. Bardzo zaintrygowała mnie historia Eurydyki, która potoczyła się inaczej niż jej mitologicznej odpowiedniczki. Liczę, że w kolejnych tomach Orfeusz dostanie szansę, by się jakoś zrehabilitować, a Hermes i Dionizos będą mieli większe pole do popisu. Niemniej jestem urzeczona tą lekturą. Naprawdę mnie porwała, wywołała emocje, jakich dawno przy takich scenach nie czułam, i zostawiła z rumieńcami oraz nieodpartą ochotą, by sięgnąć po kolejne tomy, gdy tylko się u nas ukażą.

Katarzyna de Castellatti-Gotin