Książka może zniechęcić każdego, kto sięga po nią z jakimś ukierunkowanym nastawieniem a ma już za sobą sporo tomów nt. ewolucji człowieka i jego natury. Mam oczywiście na myśli poważniejsze pozycje (np. Pinker, Wrangham, Diamond) a nie psychologiczno-bełkotliwe poradniki osadzone w teoriach rodem z XVIII i XIX wieku. Wydawało by się, że będzie to rzecz o naszej ewolucji, rozwoju Homo sapiens i tego, jak bardzo wojna i agresja jest zakorzeniona w naszej historii gatunku i umysłowej mentalności. Tymczasem ewolucji i antropologii (szeroko rozumianej biologii) jest tu nad wyraz mało. Te aspekty autor raczej sygnalizuje odwołując się do tez innych autorów przedstawiając je w najważniejszych elementach. Autor bardziej skupia się na pokazaniu powszechności działań agresywnych w czasach historycznych czyli w okresie, kiedy Homo nie tylko był już „sapiens”, ale i zaczynał tworzyć zręby tego, co można nazwać szeroko rozumianą kulturą. Cennym aspektem książki jest bardzo szerokie spojrzenie na owe aspekty ludzkiej działalności, które zazwyczaj dość rzadko, z zupełnie niepojętych powodów (tabu?), wiąże się z wojnami. Choćby religia. Oczywiście daleki jest od jakiegokolwiek usprawiedliwiania ludzkiej agresji. Wielokrotnie podkreśla, że zrozumienie pewnych mechanizmów działania (choćby dość charakterystyczne elementy każdej wojennej propagandy) tkwiących w naszych umysłach absolutnie nie jest ich usprawiedliwianiem. Fakt, że coś jest naturalne (wywodzące się z naturalnych zachowań i biologii) nie znaczy, że jest dobre i musi być akceptowalne.
Mam jednak wrażenie, że w trosce o poręczności książki autor nad wieloma aspektami lekko się prześlizgnął jednocześnie chcąc złapać wszystkie sroki za ogon. W sporych fragmentach książka wydaje się dość ogólnikowa, brakuje jej szczegółów.
Lekturę psuje trochę redaktorsko-korektorskie niechlujstwo. Stąd zapewne asekuracyjnie w stopce redakcyjnej korektor powstydził się zaprezentować się z nazwiska. Można trafić na sporą ilość zdań, gdzie sypie się gramatyka a czasem nawet logika. Pojawiają się też wyrazy, które prawdopodobnie w ramach korekty miały być usunięte a nie zostały. Bywa też, że korekta przegapia lapsusy językowe tłumacza. I tak na jednej ze stron mamy możliwość dowiedzieć się, że Homo sapiens miał styczność z … trującymi wężami i pająkami. Tymczasem chodziło o jadowitość owych stworzeń. W przypadku książek popularnonaukowych takie wpadki, choćby nieliczne, nie licują z tematyką i psują lekturę.

Książka może zniechęcić każdego, kto sięga po nią z jakimś ukierunkowanym nastawieniem a ma już za sobą sporo tomów nt. ewolucji człowieka i jego natury. Mam oczywiście na myśli poważniejsze pozycje (np. Pinker, Wrangham, Diamond) a nie psychologiczno-bełkotliwe poradniki osadzone w teoriach rodem z XVIII i XIX wieku. Wydawało by się, że będzie to rzecz o naszej ewolucji,...