To krótka, piękna opowieść o życiu, samotności i o tym, co powinno być w życiu najważniejsze. Wszystko ujęte zostało w formie listów, gdzie bohaterka opisuje swoje rozterki.
Z jednej strony rozumiem problemy głównej bohaterki: poczucie, że choć ma wszystko i powinna się cieszyć, to wciąż czuje, że czegoś jej w życiu brakuje. Rozumiem strach przed stałością, macierzyństwem i wszystkim, co wiąże się z presją społeczną, bo ,,tyle lat już razem, to przecież trzeba”. Gratulowałam odwagi do zmiany swojego życia i poszukiwania swojego miejsca.
ALE... (i tu wyjdzie mój brak romantycznego myślenia!)
Równocześnie, postępowanie bohaterki gryzie się z moim prywatnym postępowaniem i myśleniem. Skoro czegoś żałujesz, spróbuj to naprawić. Nie siedź i nie czekaj na... cholera wie co. Wiem, że nie zawsze się da, ale w przypadku bohaterki naprawa relacji z byłym partnerem była jak najbardziej możliwa.
Dodatkowo, irytowało mnie, że niepotrzebnie idealizowała swoją dawną miłość. Uważam, że dwie osoby muszą chcieć od życia tego samego i widzieć swoją przyszłość podobnie. Nie sprawdziło się to w przypadku jej i ex faceta. Ona po prostu pod wpływem samotności, wmawiała sobie ,,co by było gdyby...” i widziała potencjalny związek w pięknych barwach, na które nie było szans. Dlatego wyznania miłości pod koniec wydawały mi się przesadzone.
Nie mniej, ja po prostu nie przepadam za romantycznymi historiami ;) a książkę nadal polecam, bo jest krótka, a wartościowa. Na pewno zmusza do refleksji i każdy może ją odebrać na swój sposób. Może nawet kogoś zainspiruje np. do naprawy błędów albo zmiany swojego życia.

To krótka, piękna opowieść o życiu, samotności i o tym, co powinno być w życiu najważniejsze. Wszystko ujęte zostało w formie listów, gdzie bohaterka opisuje swoje rozterki.
Z jednej strony rozumiem problemy głównej bohaterki: poczucie, że choć ma wszystko i powinna się cieszyć, to wciąż czuje, że czegoś jej w życiu brakuje. Rozumiem strach przed stałością, macierzyństwem i...