W „Lustrze” Christina Henry przedstawia dalsze losy Alicji i Topornika, którzy po ucieczce z Miasta wytrwale podążają przed siebie w poszukiwaniu bezpiecznego miejsca. Chcą w końcu gdzieś osiąść i rozpocząć wspólne życie z dala od wścibskich oczu zwykłych ludzi oraz żądnych mocy czarodziejów. Przed nimi jeszcze niejedna przeszkoda do pokonania, zanim będą mogli stworzyć własny, bezpieczny dom.

Najpierw Alicja będzie musiała pomóc pewnej dziewczynce, która lekkomyślnie zapuszcza się w mroczne korytarze Starego Miasta. Młoda Elizabeth bardzo przypomina Alicję – jest równie ciekawska, naiwna i jednocześnie niebezpieczna. Być może łączy je więcej, niż mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać. Dalej na drodze Alicji stanie Czarodziej opętany żądzą wykreowania stworzeń zdolnych zapanować nad światem. Będzie próbował uwięzić dziewczynę w domu pełnym potworów i prowadzących donikąd drzwi. Alicja stanie przed trudnym wyborem, który uświadomi jej, jak niewiele jeszcze wie o magii drzemiącej w jej wnętrzu. A kiedy już to zrozumie, otrzyma od losu szansę w postaci Czarodziejki imieniem Olivia, która zaopiekuje się nią i Topornikiem, dając schronienie w czasie zimy – i nie tylko.

Prawdziwą gratką jest opowiadanie o Toporniku z czasów, kiedy ten był jeszcze nazywany Nicholasem. Daje ono wgląd w to, kim był chłopak, zanim krew spłynęła z jego rąk i topora – siedemnastolatkiem pragnącym stać się kimś, coś znaczyć, być zauważalnym. Chłopcem, w którego żyłach płynęły magia, dobroć i żądza przetrwania za wszelką cenę. Mężczyzną, który po raz pierwszy pokochał i dla tej miłości gotów był poświęcić własną wolność.

Ten powrót do uniwersum Alicji i Topornika mógł przynieść różny efekt. Autorka musiała zmierzyć się zarówno z oczekiwaniami, jak i obawami. Wszak „Czerwona Królowa” mogłaby stanowić satysfakcjonujące zakończenie tej historii. I choć dostrzegam powoli wyczerpujący się potencjał, nie mogę powiedzieć, że książka mnie zawiodła. Miło było sprawdzić, co dalej dzieje się z bohaterami – czy dotrą do szczęśliwego zakończenia, czy jednak los nie będzie dla nich łaskawy. Czuję, że „Lustro” dało mi to, czego, nie do końca świadomie, potrzebowałam po zakończeniu drugiego tomu – nadzieję.

Jednak żeby było jasne: to nie są cukierkowe opowiadania. Autorka konsekwentnie trzyma się zasad stworzonego świata. Tak więc jest mrocznie, krwawo i niebezpiecznie. Pojawiają się potwory z najgorszych koszmarów, zło nie odstępuje ludzi na krok, a najgłębiej skrywane pragnienia i żądze wyrywają się na powierzchnię, siejąc strach i zniszczenie.

Wydaje się, że tak właśnie kończą się przygody Alicji i Topornika. Doświadczyli oni więcej nieszczęść niż większość ludzi i zasłużyli na swój happy end (a przynajmniej na dłuższy odpoczynek w bezpiecznym miejscu). Jednak w opowiadaniu „Cudowne stworzenie” autorka uchyla pewną furtkę, przez którą być może dane nam będzie przejść razem z ciekawską Elizabeth.

Ewa Jemioł