„ Nie ma ludzi, którzy nie toną. Wcześniej czy później każda zepsuta od środka łajba pójdzie na dno ”.

Rodzina. Myśl przewodnia książki „ Ludzie, którzy nie toną ”. Rozpisywać się można, co to pojęcie znaczy. Słów używać. Pięknych i wzniosłych. Ale ja dziś zostawię Wam do przemyślenia, czym rodzina jest dla Was. Bo dla mnie to fundament życia. Tylko tyle. I aż tyle.

Miszmasz gatunkowy to jest. I to mnie zachwyciło w tej historii. Literatura piękna się kłania, obyczajowa też. Nawet i kryminał się przebija przez strony tej opowieści. Do tego szczypta humoru. I język. Niezwykle przyjemny i przystępny, przez który płynęłam. Karty tej książki ukazują, jak okaleczone relacje rodzinne wpływają na jej członków. Jak kłamstwo ich pochłania. Brak skrupułów im towarzyszy. Twarze okryte pozorami odbijają się w lustrach ludzkich egzystencji. Rodzinne wartości niszczą i zdeptują. I zatoną. Wcześniej czy później, na dno pójdą. Opadną zatopione wraki ludzkich przywar.

Zatrzymywałam się nad ważnymi fragmentami tej historii. Rozmyślałam. Analizowałam. Lubię analizować. Rozkładać na czynniki pierwsze. A tutaj miałam do tego sposobność. Jolanta Sak bardzo umiejętnie wplotła do tej opowieści tak ważne zagadnienia jak kłamstwo, zdrada, handel żywym towarem, aborcja, brak tolerancji seksualnej, pazerność. A kiedy już analizować kończyłam, oddając się poważniejszemu tonowi zaskakiwała mnie dźwiękiem humoru. Ciekawy to był zabieg.

Szkoda, że tak mało o tym debiucie się tutaj mówi. Zasługuje on na większą uwagę. Mimo, że nie są to wyżyny literackie, Autorka podołała.

„ Nie ma ludzi, którzy nie toną. Wcześniej czy później każda zepsuta od środka łajba pójdzie na dno ”.

Rodzina. Myśl przewodnia książki „ Ludzie, którzy nie toną ”. Rozpisywać się można, co to pojęcie znaczy. Słów używać. Pięknych i wzniosłych. Ale ja dziś zostawię Wam do przemyślenia, czym rodzina jest dla Was. Bo dla mnie to fundament życia. Tylko tyle. I aż...