Ta niewielkich rozmiarów książka (co dziś nie takie częste) może stanowić wciągającą lekturę. Opisy książki mogą sugerować, że będzie to sensacyjna rzecz o szpiegowskich kręgach. Książka jest jednak przede wszystkim utworem o pisaniu. Główny bohater Abdallah Farfar po ciężkim wypadku na służbie przechodzi na emeryturę i wpada na pomysł, by napisać powieść. Wcześniej był kimś w stylu ubeka i obserwował w celach służbowych środowisko intelektualistów i pisarza A.T., wpada więc na pomysł, że nawiązanie kontaktu ze wspomnianym pisarzem pomoże mu zrealizować swój zamysł, bo od uznanego twórcy może się dowiedzieć, jak się zabrać do pisania.

Ciekawa w „Łowcy larw” może być pewna lapidarność języka powieści. Autor skupia się przede wszystkim na bohaterze i jego procesie twórczym, czy może drodze do niego. Świat przedstawiony utworu jest ledwie zarysowany, ma cechy dość uniwersalne, mało tu kolorytu lokalnego, co może trochę rozczarowywać. Utwór miejscami jest naprawdę zabawny. Autor w ironiczny sposób opisuje w zasadzie wszystkich bohaterów, byłego szpiega-pisarza amatora, środowisko intelektualistów, środowisko państwowych służb bezpieczeństwa.

Być może nie jest to książka wybitna, ale jej lektura nie powinna być straconym czasem.

Ta niewielkich rozmiarów książka (co dziś nie takie częste) może stanowić wciągającą lekturę. Opisy książki mogą sugerować, że będzie to sensacyjna rzecz o szpiegowskich kręgach. Książka jest jednak przede wszystkim utworem o pisaniu. Główny bohater Abdallah Farfar po ciężkim wypadku na służbie przechodzi na emeryturę i wpada na pomysł, by napisać powieść. Wcześniej był...