Książka pęknięta, nierówna, bo w zasadzie sklejona z różnych tekstów, które nie sprawdzają się jako całość. Najpierw dostajemy fragment powieści, której rękopis zniszczyli podczas wojny gestapowcy i ta część wypada najlepiej. To obraz wstrząsającego epizodu podczas pierwszej wojny światowej, gdy na froncie wschodnim niemiecka armia po raz pierwszy używa gazów bojowych, a skala tragedii dotkniętych atakiem sprawia, że w obliczu śmierci i koszmaru żołnierze zamieniają wrogość na współczucie, miłosierdzie, próbują ratować dotychczasowym przeciwników, porażeni skalą skutków działania nowej broni. Ta powieść, pisana w taki sposób jak ten fragment byłaby bardzo interesująca, niestety potem dostajemy, na siłę sklejane z nią rozważania pisane z punktu widzenia autora, chorego, wracającego do wydarzeń z drugiej wojny światowej. Pojawia się mnóstwo pytań, zagadnień na poły filozoficznych, opartych niewątpliwie na doświadczeniach samego autora, nawiązujących w pewien sposób do formy dziennika, gdzieś rozciągających się między prozą, wspomnieniem, a filozoficzną myślą.
Niestety nie dotarło to do mnie, zmęczyło, nie skłoniło do refleksji.

Książka pęknięta, nierówna, bo w zasadzie sklejona z różnych tekstów, które nie sprawdzają się jako całość. Najpierw dostajemy fragment powieści, której rękopis zniszczyli podczas wojny gestapowcy i ta część wypada najlepiej. To obraz wstrząsającego epizodu podczas pierwszej wojny światowej, gdy na froncie wschodnim niemiecka armia po raz pierwszy używa gazów bojowych, a...