Bardzo dobra proza lekko poetycka, wyważona, mądra, bez zbędnych opisów, ale nie przesadnie lakoniczna. Przyroda, życie i śmierć, odchodzenie bliskiej osoby (a raczej odchodzenie jako bycie przecież nadal-jeszcze-żywym), czułość, miłość, bez zbędnej ironii czy egzaltacji. Proza szczera i kolorowa, bez dominacji postaci-narratorki. Wrażenie sporej autentyczności. Zakończenie specyficzne... Puentowate, trochę mi zgrzytnęło, ale... Warta polecenia książka. Bardzo mi się podobało, stawiam jednak zdecydowanie wyżej "Białe noce" Honek. Tu jest czułość, kolory i przyroda, tam bardziej chłód, mgła, "uderzenie" rzeczywistości. Tu uderza też, ale z...żywym podejściem, że umieranie to nadal życie, a nie żałoba.
7.5/10 zawyżone na 8.
Ps. W książce jest mnóstwo przyrody, w tym i zwierząt, mięsa. Na szczęście książka nie skręca w stronę terrorystki Tokarczuk, gotowej zabić, bo ktoś je mięso. Przyroda, zwierzęta, mięso, krew, zjadanie się przez zwierzęta (w tym ludzi:) - wszystko naturalne, bez histerycznego idiotyzmu weganizmu/wegetarianizmu nie jako normalnego dobrowolnego sposobu żywienia, ale wiedzy absolutnej kto co ma jeść i jak wielką zbrodnią jest spożywanie mięsa. Podobnie podobało mi się, że choć bohaterka jest u dziadków ze swą dziewczyną, partnerką, narracja nie wkracza w sztampowe tematy pokrzywdzonego lgbt, ale ich miłość jest pokazana naturalnie, czule, normalnie, pięknie. Dla przykładu Czarnik w niedawno wydanym debiucie, książce "Misterium" robi z wiejskiego pochodzenia powód do wstydu, a swoją homoseksualność sakralizuje (+wieś zła, miasto super) i nagle okazuje się, że w książce nie ma nic więcej. Tu homoseksualność bohaterki nie stanowi odrębnego drażliwego tematu, jest naturalna i pięknie pokazana. A przyroda wiejska to tu czyste piękno. Tak się pisze, pięknie pisze, bez stereotypów i wciskania na siłę podziałów.

Bardzo dobra proza lekko poetycka, wyważona, mądra, bez zbędnych opisów, ale nie przesadnie lakoniczna. Przyroda, życie i śmierć, odchodzenie bliskiej osoby (a raczej odchodzenie jako bycie przecież nadal-jeszcze-żywym), czułość, miłość, bez zbędnej ironii czy egzaltacji. Proza szczera i kolorowa, bez dominacji postaci-narratorki. Wrażenie sporej autentyczności. Zakończenie...