Pamiętam, że po przeczytaniu pierwszego tomu miałam bardzo mieszane uczucia, ale też nadzieję, że autor jednak naprawi z czasem wady cyklu. Potencjał jest spory, ale niestety mam wrażenie, że ta część wypada pod wieloma względami nawet gorzej, niż poprzednia. Ale po kolei.

Największą zaletą tego cyklu jest świat przedstawiony. Te wszystkie potwory i demony, na czele z kotołakiem i wlokunem kości, są naprawdę oryginalne i fascynujące. Tak samo i magowie uzywajacy niebezpiecznych czarow, by osiagnac swoje cele. Niestety, sama fabuła już nie wydaje się taka porywająca. Owszem, trzeba autorowi oddać, że pisze świetne, barwne sceny akcji, ale w samych intrygach wydaje się być zbyt dużo korzystnych zbiegów okoliczności i, że tak powiem, często widać szwy tej opowieści, w ogóle nie miałam wrażenia imersji, żadnego uczucia bycia z bohaterami w danej sytuacji.

Może wynika to z tego, że postaci także wydają się dość papierowe. Odnosiłam wręcz wrażenie, że autor nie do końca wie, kim mieliby być jego bohaterowie i służą mu oni jedynie do popychania akcji na przód. Ani przez chwilę nie miałam wrażenia ich żywotności, a momentami brakowało mi nawet spójności charakteru w ich zachowaniu (jak to się mówi, byli out of character). Najgorzej w tej materii zostały potraktowane postaci kobiece, które są przedstawione jako jedna wielka niedogodność dla mężczyzn (chyba, ze akurat chodzi o seks). Serio, ulubionym zwrotem autora w rozmowach między kobietą i mężczyzną z pewnością jest "zamilcz, kobieto", bo powtarza się tak często, że szlag człowieka trafia. Nawet bohaterki na pierwszym czy drugim planie nie mają nic do roboty poza lamentowaniem, uwodzeniem i "narzekaniem" (nawet jesli np. wyrażają niepokój o swojego mężczyznę, to i tak jest to traktowane jak irytujące narzekanie). Jeśli Lewandowski naprawdę tak nas postrzega, to mu współczuję.

Swoją drogą dialogi w ogóle są tu dość często nieco sztucznawe, ale na to można by jeszcze przymknąć oko, gdyby postaci były dobrze wykreowane.

Podsumowując, dałam autorowi szansę po pierwszym tomie, ale na kolejną już nie mam siły. Może gdyby bohaterowie mieli w sobie więcej życia, a nie tylko posuwali akcję do przodu, dałoby się to czytać jako porządną rozrywkową fantasy. A szkoda, bo to uniwersum miało spory potencjał i fajny, nieco mroczny klimat.

Pamiętam, że po przeczytaniu pierwszego tomu miałam bardzo mieszane uczucia, ale też nadzieję, że autor jednak naprawi z czasem wady cyklu. Potencjał jest spory, ale niestety mam wrażenie, że ta część wypada pod wieloma względami nawet gorzej, niż poprzednia. Ale po kolei.

Największą zaletą tego cyklu jest świat przedstawiony. Te wszystkie potwory i demony, na czele z...