Wezwał nas honor

Świetnie się czyta. Jest w niej kilka rzadko spotykanych pomysłów: abordaże i broń biała. Przyznaję, że mnie te pomysły zaskoczyły. Ogólnie można posumować cytując klasyka:
"Gdybyśmy dwa takie czołgi mieli, to byśmy se sami tę wojnę wygrali… – Bogdan Smoleń “Ostry dyżur” (1984)"

Świetnie się czyta. Jest w niej kilka rzadko spotykanych pomysłów: abordaże i broń biała. Przyznaję, że mnie te pomysły zaskoczyły. Ogólnie można posumować cytując klasyka:
"Gdybyśmy dwa takie czołgi mieli, to byśmy se sami tę wojnę wygrali… – Bogdan Smoleń “Ostry dyżur” (1984)"

Stary już jestem, wychowany na Lemie, Zajdlu i braciach Strugackich i pomimo że książka napisana jest dla młodego czytelnika mnie się podobało. Dawno nie czytałem (słuchałem) tak wciągającej powieści s-f. Oczywiście zgadzam się, główni bohaterowie są jednowymiarowi i wyidealizowani. Dobro zawsze zwycięża itd..., ale. Mnóstwo ciekawych i momentami wizjonerskich analiz technicznych uzbrojenia. Bardzo dobre przygotowanie naukowe Autora wykorzystane w tworzeniu wyimaginowanych światów i sposobów przemieszczania się. W sumie bardzo dobra literatura na ciężkie czasy.

Stary już jestem, wychowany na Lemie, Zajdlu i braciach Strugackich i pomimo że książka napisana jest dla młodego czytelnika mnie się podobało. Dawno nie czytałem (słuchałem) tak wciągającej powieści s-f. Oczywiście zgadzam się, główni bohaterowie są jednowymiarowi i wyidealizowani. Dobro zawsze zwycięża itd..., ale. Mnóstwo ciekawych i momentami wizjonerskich analiz...

Witam
Przeczytałem już w swoim życiu wiele książek o podobnej tematyce i muszę przyznać, że ledwo udało mi się doczytać do końca książkę pt. "Wezwał nas honor" Wiele technicznych sformułowań którymi owa pozycja jest przepełniona może zrazić pomimo technicznego wykształcenia a szczegóły te niczego nie wnoszą poza wrażeniem że autor miał niespełnione ambicje naukowe. ...Albo ktoś kto ją tłumaczył, skoro zamiast słowa: "niespójność" jest przezabawne słowo "dekoherencja". Widealizowani bohaterowie dopełniają reszty.

Witam
Przeczytałem już w swoim życiu wiele książek o podobnej tematyce i muszę przyznać, że ledwo udało mi się doczytać do końca książkę pt. "Wezwał nas honor" Wiele technicznych sformułowań którymi owa pozycja jest przepełniona może zrazić pomimo technicznego wykształcenia a szczegóły te niczego nie wnoszą poza wrażeniem że autor miał niespełnione ambicje naukowe. ...Albo...

Przegadana.
Po pierwsze, widać że została napisana przez pasjonata historii i militariów, bo autor dogłębnie wszystko tłumaczy. Z detalami. WSZYSTKO. Od broni, po sposoby przemieszczania się statków, po zasady funkcjonowania marynarki wojennej. Jednym może pasować, drugim nie. Mi nie bardzo.
Po drugie, słowem kluczowym tak jak w tytule jest honor. I to Honor przez duże H. Postacie są albo dobre albo złe. A jak coś przeskrobają to albo są po prostu źli albo nie mieli wyboru albo zły eks kapitan ich zmusił. Dzieje się tak również w skali ras. Są dobre i złe, ludzie oczywiście są tymi dobrymi, za to Kragowie, są źli i fanatyczni - no bo czego się spodziewać od rasy przypominającej dwunożne szczury? Przez co świat przedstawiony jest dość jednowymiarowy. Oraz:
Wyidealizowany. Główni bohaterowie, ludzie, marynarka wojenna. Szlachetność, dobre czyny itd., wszystko to wylewa się z kartek. Nie wiem, piętnaście lat temu pewnie by mnie to nie uwierało, ale teraz oczekuję jednak czegoś więcej, szczególnie od bohaterów. Obaj mają traumatyczną przeszłość, obaj starają się z nią uporać no i tyle. Koniec wad. Jednym mogą pasować, mi nie bardzo. Bo nie wiem czy nagminne gadanie i opisywanie wszystkiego ze szczegółami można uznać za wadę taką na plus.
Kobiety. A raczej ich brak. Autor dał powiedzmy, że dobre wytłumaczenie czemu kobiety nie są już żołnierzami. Z jednej strony jeśli autor miał opisywać kobiece postacie tak jak mężczyzn, to może i dobrze że ich nie ma (ogólnie pewnie by wyszły z nich Arweny i Eowiny). Dzięki temu brak również, tak zwanych romansów wyciągniętych z dupy. I nie, nie sądzę że autor w kolejnych tomach rozwinie jakąś miłość męsko-męską, to nie ten ten typ autora, dam sobie rękę uciąć. Wszystkiego czego zaznamy to wyłącznie gloryfikowane brothers in arms. No i może dobrze, bo zamiast na romansach i stosunkach między ludzkich (z którymi autor też ma problem), można się skupić na akcji...
Której też brak. Opis na okładce kusi bitwami kosmicznymi, żelastwem rozrywanym przez rakiety, krwią, potem i śmiercią. A mamy tego jak na lekarstwo. Bitew naliczyłam dwie. Akcja skupia się na naszym dzielnym kapitanie próbującym naprawić błędy swojego okropnego poprzednika i sprawić by załoga nadawała się do czegokolwiek. Co mu się, SPOILER, oczywiście udaje w dość zabawny sposób, gdyż ogólnie akcja książki się wlecze, ale kapitanowi udaje się zdobyć serca swoich podwładnych w krócej niż miesiąc. Magia!
Ogólnie nie wiem co myśleć o tej książce. Z jednej strony widzę same minusy, z drugiej nieźle się to czytało (minus opisy...) i mam ochotę sięgnąć po tom kolejny z czystego czytelniczego masochizmu. Z drugiej strony... to jest serio słabe. Podsumowując, to taka space opera na weekend. Czytajcie na własną odpowiedzialność, wypożyczając z biblioteki, bo trochę szkoda wydanych pieniędzy i miejsca na półce.
PS. Plus za polski akcent i żarcik z pewnego nazwiska :)

Przegadana.
Po pierwsze, widać że została napisana przez pasjonata historii i militariów, bo autor dogłębnie wszystko tłumaczy. Z detalami. WSZYSTKO. Od broni, po sposoby przemieszczania się statków, po zasady funkcjonowania marynarki wojennej. Jednym może pasować, drugim nie. Mi nie bardzo.
Po drugie, słowem kluczowym tak jak w tytule jest honor. I to Honor przez duże H....

No cóż, arcydzieło to nie jest, ale czyta się dobrze, pomimo dużej ilości technicznego żargonu. Powieść się skupia na zmaganiach jednego okrętu w wyniszczającej wojnie ludzkości z obcą rasą Kraag. Akcja dzieje się raczej w skali mikro niż makro, więc nie znajdziemy tu dokładnych opisów pozostałych ras zamieszkujących wszechświat, relacji między nimi, itp.

Główny bohater to wschodząca gwiazda marynarki, która szczerze mówiąc zupełnie mnie do siebie nie przekonała. Do samego końca książki, nie odczuwałem z nim jakiejkolwiek więzi. Ot, taka postać, która ani grzeje, ani ziębi.

Co do samego przedstawienia marynarki wojennej, to wygląda to tak, jakby autor wziął wyidealizowany obraz XIX-wiecznej marynarki brytyjskiej i wkleił go w XXIV wiek. Nie bez powodu tytuł jest, jaki jest.

Podsumowując - jeśli ktoś szuka jakiejś space opery dla zabicia czasu i nie oczekuje nic wybitnego, ta książka jest idealna.

No cóż, arcydzieło to nie jest, ale czyta się dobrze, pomimo dużej ilości technicznego żargonu. Powieść się skupia na zmaganiach jednego okrętu w wyniszczającej wojnie ludzkości z obcą rasą Kraag. Akcja dzieje się raczej w skali mikro niż makro, więc nie znajdziemy tu dokładnych opisów pozostałych ras zamieszkujących wszechświat, relacji między nimi, itp.

Główny bohater to...

„Mamy rok 2315 i trwa międzygwiezdna wojna między Unią Terrańską, a rasą obcych Krąg, którzy chcą zniszczyć ludzkość. Mamy więc flotę statków wojennych odwołujących się do historii marynarki wojennej Anglii i ich dowódców. Jednym ze statków jest niszczyciel najnowszej generacji USS „Cumberland”. Dowódzctwo nad nim obejmuje Max Robichaux. W dowodzeniu pomaga mu przyjaciel, szef służby medycznej doktor Sahina . Statek do tej pory miał złą sławę. i duże trudności z załogą. Po doprowadzeniu załogi do pełnej gotowości bojowej wyruszają na samotną misję w celu pokonania wrogów.
Świetna książka dla pasjonatów wojen kosmicznych. Barwnie wykreowany świat, wojny, pościgi, obce cywilizacje, wartka akcja. Jednak w tym wszystkim nie znika człowiek z jego problemami, naturalne i ciekawe postacie. Całość słucha się bardzo przyjemnie. Mimo, że nie jestem fanką militarnej science –fiction z przyjemnością wysłucham następnych tomów sagi.

„Mamy rok 2315 i trwa międzygwiezdna wojna między Unią Terrańską, a rasą obcych Krąg, którzy chcą zniszczyć ludzkość. Mamy więc flotę statków wojennych odwołujących się do historii marynarki wojennej Anglii i ich dowódców. Jednym ze statków jest niszczyciel najnowszej generacji USS „Cumberland”. Dowódzctwo nad nim obejmuje Max Robichaux. W dowodzeniu pomaga mu przyjaciel,...

Wspaniała książka zarówno dla pasjonatów wojen kosmicznych jak i procedur, etykiety i działania Marynarki Wojennej. Zdecydowanie polecam, cały czas trzyma w na poziomie zainteresowania: intensywny, ponieważ nawet opis z pozoru błahych sytuacji (nie wspominam o bitwach kosmicznych ponieważ one są wypełnione opisami akcji) niesie ze sobą jakieś niespodziewane konsekwencje, a dodatkowo opisy są dość barwne i szczegółowe, co mocno pobudza wyobraźnię :)

Wspaniała książka zarówno dla pasjonatów wojen kosmicznych jak i procedur, etykiety i działania Marynarki Wojennej. Zdecydowanie polecam, cały czas trzyma w na poziomie zainteresowania: intensywny, ponieważ nawet opis z pozoru błahych sytuacji (nie wspominam o bitwach kosmicznych ponieważ one są wypełnione opisami akcji) niesie ze sobą jakieś niespodziewane konsekwencje, a...

Całkiem niezła książka, odległa przyszłość część ludzkości walczy z Krag (rasa humanoidalnych szczurów których korzenie są jakoś splątane z ludźmi) młody oficer Max Robichaux dostaje dowództwo na swoim pierwszym okręcie, niestety poprzedni kapitan doprowadził załogę na skraj załamania. Z tak niezgraną i niewierzącą w siebie załogą ma poradzić sobie z tajną misją którą powierzył mu admirał. Książka przemyślana, masa technicznych szczegółów które pozwalają się wczuć w klimat, świetny początek sagi.

Całkiem niezła książka, odległa przyszłość część ludzkości walczy z Krag (rasa humanoidalnych szczurów których korzenie są jakoś splątane z ludźmi) młody oficer Max Robichaux dostaje dowództwo na swoim pierwszym okręcie, niestety poprzedni kapitan doprowadził załogę na skraj załamania. Z tak niezgraną i niewierzącą w siebie załogą ma poradzić sobie z tajną misją którą...

Warta przeczytania. Jedna z fajniejszych serii.

Warta przeczytania. Jedna z fajniejszych serii.

I co z tego, że nie jest to wielka literatura pod żadnym względem, że jest wtórna, nieodkrywcza i napisana podług znanych schematów.
W końcu bajki takie są.
Doskonała odmóżdżająca rozrywka. Polecam

I co z tego, że nie jest to wielka literatura pod żadnym względem, że jest wtórna, nieodkrywcza i napisana podług znanych schematów.
W końcu bajki takie są.
Doskonała odmóżdżająca rozrywka. Polecam