“Korea. Nowa historia południa i północy” to bryk z historii politycznej Korei. Z moich osobistych odczuć pisany mocno pod amerykańskiego czytelnika. Niezwykle skondensowany, z bardzo subiektywnym wyborem na co położono nacisk(np. duży nacisk na rolę Amerykanów w podziale Korei i minimalny na Sowietów) oraz osobistymi wtrąceniami autorów z ich życia prywatnego i zawodowego. Czasami nazbyt osobistych. Prawie brak tu historii kulturowej, społecznej czy gospodarczej. Wszystko przedstawione z koreańskiej perspektywy, jednowymiarowo. Najważniejsze pojęcia i wydarzenia są tu wymienione ale nie poświęca się im więcej niż 1-2 zdań. Czytelnik jeśli chce to niech sobie sam sprawdzi w innych miejscach.

Ogólna konkluzja co do książki jest taka, że pisali ją koreańscy ultrasi wśród nacjonalistów. Gdy już w pierwszych akapitach czytamy, że “Korea to jedna z najstarszych cywilizacji na świecie” to wiadomo, że będzie grubo. A potem robi się tylko gęściej. Wygumkowano tu też całkowicie wszystkie występki Koreańczyków. Ten naród, choć wiele wycierpiał, to także ma wiele na sumieniu. Zwłaszcza w XX wieku. Koreańczycy zawsze są tu ofiarami. Nie przeczytamy o skali kolaboracji czy zbrodniach wojennych. Nie wspomniano tu nawet o udziale Korei Południowej w wojnie wietnamskiej co jest niezłym absurdem.

Książka skupia się głównie na Korei Południowej. Lata 1872-1991 to połowa książki i ostatnich 30 lat to druga połowa. Pierwsza połowa jest słaba. Początkowe 73 lata upchnięto w ok. 30 stron. Jedne wydarzenia są bardziej eksponowane, inne istotne w ogóle nie wymienione. Bardzo dużo tu nacjonalistycznych treści antyamerykańśkich i antyjapońskich. I wytknięcie Amerykanom ich występków jest spoko, pomimo agresywnego tonu. Zwłaszcza, że z moich obserwacji wynika, że ludzie na ogół niewiele wiedzą o takich wydarzeniach jak amerykańskie zbrojne próby wymuszenia otwarcia Korei(analogiczne do Japonii) czy kwestię “sprzedania Korei” w umowie Taft-Katsura. Niefajnie to jednak wygląda gdy jednocześnie kreuje się tu wizję Koreańczyków bielszą od śniegu. To trochę jak w tym memie z pytającą gęsią należałoby zapytać “A co w tym czasie robili Koreańczycy?”.

Druga połowa książki z racji na mniejszy przedział czasowy jest nieco bardziej szczegółowa ale to nadal przebiegnięcie się po najważniejszych terminach, wydarzeniach, nazwiskach. Jeśli mam być szczery to artykuły na Wikipedii dot. tych tematów są bardziej rozbudowane. Odpuszczono tu trochę wyżywanie się na Amerykaninach i Japończykach. Choć jest płacz nad Trumpem, że przez jego głupotę jeden z autorów stracił szansę na stanowisko ambasadora ;)

Dużo tu jest encyklopedycznego wymieniania danych. Ilości rzek, szczytów górskich, powierzchni jezior, wysokości budynków itp. To znany problem wielu publikacji dot. Korei, w Polsce i na świecie – pisanie tego jak przewodnik turystyczny lub nadmierne się nim inspirowanie. Biorąc pod uwagę na czym skupiają uwagę autorzy to druga opcja wydaje się bardzo prawdopodobna.

Co do bibliografii. Zero źródeł, wszystko oparte o literaturę. Literatura nowsza i starsza, w 100% anglojęzyczna. Nawet gdy pisana przez koreańskich autorów to są to pozycje skierowane do międzynarodowego odbiorcy. Te pozycje, które czytałem są dobre. Nie widziałem jednej złej pracy. Autorzy wykorzystują też coś co ja nazywam “literaturą prestiżową”. Monografie bardzo dobrych naukowców, z bardzo dobrych uczelni np. koreańskiej Ewha, wydane po angielsku, w koreańskim wydawnictwie, bardzo małym nakładem przy bardzo wysokiej cenie(1-2k U$D+), bez ebooków. Nie ma ich w Zatoce, a jedyne egzemplarze dostępne na planecie są dostępne w bibliotekach Harvarda, Princeton itp. a więc większość ludzkości nie ma do nich dostępu. Widzę je natomiast bardzo często cytowane.

Szczerze powiedziawszy nie rozumiem zbytnio powodu dla którego to wydano w Polsce. Dla osoby interesującej się Koreą to są banały i męczybuła. Dla laika jest to zbyt ogólne bo mało co jest tłumaczone. Całość podlana mocno nacjonalizmem koreańskim(a ten jest specyficzny). Książka najlepiej się sprawdza jako ćwiczenie z krytycznego myślenia oraz do poznania koreańskiej wykładni własnej historii. Niekoniecznie zgodną z nauką ale wpisującą się w koreańską politykę pamięci oraz w którą wierzy większość Koreańczyków. Jak źródło poznania historii Korei ostatnich 150 lat szukałbym jednak gdzieś indziej. Najlepiej sprawdzić tę książkę w abonamencie Legimi lub bibliotece. Na kupno szkoda pieniędzy.

“Korea. Nowa historia południa i północy” to bryk z historii politycznej Korei. Z moich osobistych odczuć pisany mocno pod amerykańskiego czytelnika. Niezwykle skondensowany, z bardzo subiektywnym wyborem na co położono nacisk(np. duży nacisk na rolę Amerykanów w podziale Korei i minimalny na Sowietów) oraz osobistymi wtrąceniami autorów z ich życia prywatnego i zawodowego....