Czy pamiętacie książkę Henryka Worcella „Zaklęte rewiry” albo może lepiej znany jest Wam film z 1975 pod tym samym tytułem z doskonałymi rolami Marka Kondrata i Romana Wilhelmiego? Jeżeli tak, to macie okazję zapoznać się ze współczesnym opisem świata kelnerów i restauracji, tym razem w Paryżu, a oprowadzającym nas po tym świecie jest Anglik.
Młody mieszkaniec Londynu, a jest nim sam autor książki, z braku innego zajęcia, podejmuje pracę w jednej z paryskich restauracji, jako pomocnik kelnera czyli pikolak. Lokal aspiruje do miana bardzo wykwintnego i ekskluzywnego, jednak jak się szybko okazuje, są to tylko pozory stwarzane dla przyciągnięcia bogatych klientów. W rzeczywistości życie w restauracji jest pełne iluzji, fałszu i obłudy. Oszukują wszyscy i wszystkich. Kelnerzy twierdzący, że znają smak każdej potrawy, właściciele, którzy oszukują zarówno obsługę w kwestiach wynagrodzenia, jak i klientów oferując potrawy, z których część jest przygotowywana dużo wcześniej w warunkach przemysłowych. Oj, Magda Gessler miałby tu duże pole do popisu, chociaż nie wiem, czy nawet jej nie przerosłaby sytuacja panująca w „prestiżowej” francuskiej restauracji. Klienci są tu również oszukiwani, gdyż większość z nich uważa, że jest to lokal podający kuchnię francuską, którą przygotowują Francuzi. Nic bardziej mylnego. W załodze rodowitych Francuzów możemy policzyć na palcach jednej ręki. A oprócz nich znajdziemy to pracowników z Azji, Maghrebu, Afryki i najróżniejszych krajów europejskich.
W książce zostały pokazane zależności jakie panują w środowisku paryskich kelnerów, do którego autor za wszelką cenę chce należeć. Początkowo praca w restauracji miała być tylko na chwilę, jednak naszego bohatera szybko wciąga ten świat, który z pozoru wygląda pięknie, a tak naprawdę każdego dnia toczy się w nim walka o przetrwanie kolejnej dniówki, o napiwki i wreszcie o to, aby nie stracić z dnia na dzień pracy. Jest to bardzo smutny obraz, jakże odmienny od tego, co widzą klienci restauracji. Wszystko co złe dzieje się za po drugiej stronie wahadłowych drzwi, z dala od oczu gości. Jest to świat, z którego ciężko się wyrwać, gdyż nawet po stracie pracy, jakaś dziwna siła nie pozwala ludziom na zmianę zawodu. Szukają zajęcia w innych lokalach, a tylko nielicznym udaje się wyrwać z tego zaklętego kręgu i zmienić zawód.
„Kelner w Paryżu” to nie tylko obraz paryskiej branży gastronomicznej. To także obraz Paryża dalekiego od tego, który znamy z przewodników. Autor pokazuje nam, jak wygląda codzienne życie z dala od centrum stolicy Francji, na jej przedmieściach. Tu nawet metro nie zatrzymuje się na wszystkich stacjach z obawy przed przestępczością. To naprawdę ponury obraz, ale jak najbardziej prawdziwy. Cóż, w tej książce nie ma nic pięknego, wszystko jest szare, brudne, śmierdzące tłuszczem, dymem z papierosów i alkoholem.
Książkę można potraktować, moim zdaniem, trochę jako autobiografię. Co prawda obejmuje ona tylko mały fragment życia autora, ale za to jakże barwny.
No i na koniec pozostaje taka mała refleksja. Następnym razem, kiedy odwiedzę jakakolwiek restaurację chociaż prze chwilę zastanowię się, jak wygląda życie ludzi, którzy serwują tam zamówione dania.

Czy pamiętacie książkę Henryka Worcella „Zaklęte rewiry” albo może lepiej znany jest Wam film z 1975 pod tym samym tytułem z doskonałymi rolami Marka Kondrata i Romana Wilhelmiego? Jeżeli tak, to macie okazję zapoznać się ze współczesnym opisem świata kelnerów i restauracji, tym razem w Paryżu, a oprowadzającym nas po tym świecie jest Anglik.
Młody mieszkaniec Londynu, a...