Zacznijmy może od tego, że ta książka nie jest dla każdego. A może jest, tylko trzeba się nad nią pochylić. Poświęcić chwilę czasu i zdobyć się na chwilę refleksji.
Książki nie czyta się łatwo. Nie jest to jedna z tych historii o radosnych, zadowolonych z życia, zabawnych staruszkach. Książka porusza tematykę życia i śmierci. Jakże się może wydawać to banalne lecz niech Was to nie zmyli. Czytając książkę poznajemy główną bohaterkę Hagar. Jest kobietą w starszym wieku, która ma 90 lat i jak sama twierdzi cieszy się znakomitym zdrowiem, a synowa wraz z synem przesadzają. Wcale tak jednak nie jest. Hagar jest bardzo zgryźliwą starszą Panią. Nie boi się wypowiadać swoich myśli na głos niezależnie od tego gdzie się znajduje i czy jej słowa mogą kogoś zranić. Opisy dnia codziennego przeplatają się z fragmentami z przeszłości od jej dzieciństwa aż po dzień Hagar współczesny. Opisy stanu zdrowia i odczuć osoby starszej dotyczące na przykład poruszania się, są bardzo sugestywne. Czytając je mamy wrażenie jakbyśmy sami mieli z tym trudności. Najbardziej uderzający jest fakt, iż Hagar nigdy w życiu nie czuła, że jest kochana. Podczas jednej z rozmów sama pyta czym tak naprawdę jest miłość. Śledzimy losy Hagar aż do niespodziewanego (czy aby na pewno?) końca. Bardzo cieszy mnie fakt, że jestem w posiadaniu tej książki. Jest to coś zupełnie nowego i rzadko spotykanego na rynku. Zazwyczaj osoby starsze są przedstawiane jako zwariowani staruszkowie bez poważnych zmartwień, za to z dużą dawką humoru. Książka ta pozwala nam znaleźć się z drugiej strony zwierciadła i uświadamia nam z czym wiąże się starość.

Zacznijmy może od tego, że ta książka nie jest dla każdego. A może jest, tylko trzeba się nad nią pochylić. Poświęcić chwilę czasu i zdobyć się na chwilę refleksji.
Książki nie czyta się łatwo. Nie jest to jedna z tych historii o radosnych, zadowolonych z życia, zabawnych staruszkach. Książka porusza tematykę życia i śmierci. Jakże się może wydawać to banalne lecz niech...