Udana książka na temat kultury łacińskiej w średniowieczu. Autor, który świetnie zna łacinę i umie dostrzegać bardzo interesujące rzeczy w jej średniowiecznej odmianie, oprowadza czytelnika po kilku wybranych aspektach trwania łaciny i tradycji, której była ona nośnikiem. Porusza zatem temat tzw. sermo humilis, czyli specyficznej "nowej retoryki" potrzebnej w zmienionej, bo schrystianizowanej Europie. Następnie bierze na warsztat kilku ciekawszych autorów wczesnośredniowiecznych, pokazując, jak nietypową łaciną operowali i jakich problemów nie potrafili przezwyciężyć. Kolejny rozdział dotyczy literackiej kategorii wzniosłości, bardzo docenianej przez antyk, lecz później zagubionej przez średniowiecze i na nowo odkrytej dopiero w "Boskiej Komedii" Dantego. Ostatnia część książki dotyczy języka literackiego, który od późnego antyku miał coraz mniej odbiorców, aż wreszcie w pewnym momencie wieków średnich pojawiła się na nowo warstwa, którą można by określić mianem publiczności literackiej. Nie są to tematy zbyt często poruszane, tak że warto do Auerbacha zajrzeć, by zrozumieć pewne ważne aspekty kultury średniowiecznej.

Tomasz Babnis

Udana książka na temat kultury łacińskiej w średniowieczu. Autor, który świetnie zna łacinę i umie dostrzegać bardzo interesujące rzeczy w jej średniowiecznej odmianie, oprowadza czytelnika po kilku wybranych aspektach trwania łaciny i tradycji, której była ona nośnikiem. Porusza zatem temat tzw. sermo humilis, czyli specyficznej "nowej retoryki" potrzebnej w zmienionej, bo...