Przeczytałam w ostatnich dniach dwie książki ze wspomnieniami ludzi o ks. Janie Kaczkowskim – „Czekam na Was, ale się nie śpieszcie”, wydana przez Wydawnictwo Czerwone i Czarne, gdzie przynajmniej jedna współautorka, Kapsyda Kobro-Okolowicz deklaruje się jako ateistka, a i w treści wielu ateistów dochodzi do głosu, i książkę Katarzyny Szkarpetowskiej „Jego portret – opowieść o ks. Janie Kaczkowskim”, wydana przez wydawnictwo Esprit, gdzie o autorce nie znalazłam nigdzie żadnych informacji. I siłą rzeczy narzuca mi się porównanie obydwu książek. O ile „Czekam na Was” oceniłam na 10 *, o tyle „Jego portret” irytował mnie już niemożebnie w trakcie czytania. Dlaczego? Iza Bartosz w opowieść Kapsydy Kobro-Okołowicz wrzucała tylko czasami jakieś pytanie, mające przybliżyć znaczenie wypowiedzi, a pozostali rozmówcy po prostu opowiadali od siebie o ich spotkaniu z ks. Janem, czasem bardzo krótkim w czasie, a znaczącym dla nich. Autorki zachowały ton i oryginalną atmosferę tych wypowiedzi.
Katarzyna Szkarpetowska natomiast nie pozwala swoim rozmówcom swobodnie opowiadać, co chwila zadaje im bardzo konkretne pytania, ukierunkowując tym samym wywiad z nimi, po czym wygładza ich treść swoim własnym stylem, wszystko na jedno kopyto. Wyszła z tego mocno posłodzona laurka. Poza tym rozmówcy - podczas gdy w „Czekam na Was” do głosu dochodzą krewni i bliscy współpracownicy ks. Jana, u Szkarpetowskiej na osiem wywiadów tylko cztery pochodzą od osób, które lepiej księdza znały. Niebezpiecznie podniósł mi ciśnienie wywiad z naczelnym gwiazdorkiem wsród duchowieństwa, wszechobecnym we wszystkich mediach o. Grzegorzem Kramerem, którego znajomość z ks. Janem ograniczała się do dołączenia ks. Jana do znajomych na fejsbuku i zjedzenia raz kolacji w wieloosobowym gronie, w którym był też ks. Kaczkowski. Nic dziwnego, że wiele wypowiedzi o. Kramera o ks. Janie zaczyna się od „myślę”, „tak myślę” – bo on go po prostu bliżej nie znał i musiał coś wymyśleć! A już jego wypowiedź, że ks. Jan był z gliny „bardzo kruchej (..), był człowiekiem pełnym wątpliwości, pytań, (...)od pewnego momentu życia nie bał się być sobą” – kłóci się z innymi wypowiedziami o ks. Janie. Niezbyt pochlebne świadectwo tego gwiazdorka, który sam w różnych telewizyjnych wywiadach wije się jak piskorz, uciekając od wyraźnej odpowiedzi, aby nie narazić się przełożonym. Ks. Jan był człowiekiem niewzruszonej wiary, od początku, inaczej nie pokonałby trudności na drodze do kapłaństwa. Jego pytania często nie były wynikiem wątpliwości, a miały na celu otwarcie się rozmówcy albo jego sprawdzenie, chętnie też radził się współpracowników i fachowców.
Ukierunkowane wywiady autorka przeprowadzila z następującymi rozmówcami:
- Tadeusz Pawlicki, operator kamery, pomysłodawca, scenarzysta i reżyser filmu „Śmiertelne życie”, będącego zapisem rozmowy młodego aktora Antoniego Pawlickiegoz ks. Janem Kaczkowskim,
- Patryk Galewski, duchowy syn ks. Jana, współpracownik Hospicjum,
- o. Grzegorz Kramer, jezuita,
- Magdalena Mikulska, psychoonkolog z puckiego hospicjum,
- Kapsyda Kobro-Okołowicz, „najintensywniejsza” znajomość ks. Jana, współautorka książki „Czekam na Was”,
- ks. Krystian Krepel, duchowy syn ks. Jana,
- Łukasz S. Smolarski, twórca internetowej TV Business Misja,
- Dariusz Paczkowski, streetartowiec.

Czytajcie na własną odpowiedzialność.

Przeczytałam w ostatnich dniach dwie książki ze wspomnieniami ludzi o ks. Janie Kaczkowskim – „Czekam na Was, ale się nie śpieszcie”, wydana przez Wydawnictwo Czerwone i Czarne, gdzie przynajmniej jedna współautorka, Kapsyda Kobro-Okolowicz deklaruje się jako ateistka, a i w treści wielu ateistów dochodzi do głosu, i książkę Katarzyny Szkarpetowskiej „Jego portret –...