Dobra, rzetelna praca naukowa, ukazująca problem obecności oraz zwalczania husytów na ziemiach polskich w późnym średniowieczu w sposób obiektywny i oparty na zachowanych źródłach. Autor unika obecnych często w starszych publikacjach na ten temat ocen wartościujących, traktujących husytyzm albo jako wrogą Kościołowi i porządkowi społecznemu herezję, albo jako przejaw słusznej walki „ludu” z uciskiem. Wykazuje stosunkowo ograniczony zasięg recepcji poglądów czeskich reformatorów w społeczeństwie polskim oraz jej koniunkturalny i powierzchowny w gruncie rzeczy charakter: zainteresowanie części szlachty krytyką bogactwa oraz politycznych wpływów Kościoła przy ogólnej obojętności wobec pogłębionych założeń teologicznych ruchu. Szczególnie interesująco wypada część monografii poświęcona kwestii zwalczania zwolenników Jana Husa przez Kościół polski oraz władze państwowe, które na ogół ściśle w tej kwestii współdziałały. Nie zabrakło przy tym żarliwych zwolenników ruchu (wywodzących się głównie z niższego duchowieństwa), gotowych ponieść śmierć w obronie głoszonych poglądów. Okazuje się, że w XV w. Polska wcale nie była „państwem bez stosów”, rozpalono ich dla husytów przynajmniej kilkanaście – tyle potwierdzonych przypadków wskazuje Autor.

Dobra, rzetelna praca naukowa, ukazująca problem obecności oraz zwalczania husytów na ziemiach polskich w późnym średniowieczu w sposób obiektywny i oparty na zachowanych źródłach. Autor unika obecnych często w starszych publikacjach na ten temat ocen wartościujących, traktujących husytyzm albo jako wrogą Kościołowi i porządkowi społecznemu herezję, albo jako przejaw...