Odprzeczytać. Z tym słowem będzie mi się kojarzyć powieść Antrima. Jej się nie da odprzeczytać.

Wbrew zapewnieniom wydawcy nie ma tu czarnego humoru. Humor, a właściwie jego drobiny, jest akurat nie tam, gdzie czarno. Tam, gdzie czarno, jest choro. Jakiś czas temu założyłem sobie, że będę unikał literatury sadystycznej. Wpakowałem się przez nieuwagę.

Może błędem autora było być przekonującym. Może to przez umiar, może zaszkodził autentyzm – cechy, które kiedy indziej byłyby zaletami. Ale nie tu. To nie są atrybuty groteski. To samo mogliby napisać Topor, Mrożek albo John Cleese z kumplami, ale wtedy miałoby to i przynależny gatunkowi dystans, i wdzięk. Było kilka pomysłów, które naprawdę warto zapamiętać, był klimat amerykańskich opowiadań z trzeciej kwarty XX w., i do pewnego momentu, bliżej nawet końca niż początku, wszystko jeszcze mogło się gibnąć w dobrą stronę. Całość zepsuł pozór zaangażowania, a raczej narastający niepokojący domysł, że to nie pozór. I finał.

Pozostał kac. Odprzeczytać się tego nie da.

Odprzeczytać. Z tym słowem będzie mi się kojarzyć powieść Antrima. Jej się nie da odprzeczytać.

Wbrew zapewnieniom wydawcy nie ma tu czarnego humoru. Humor, a właściwie jego drobiny, jest akurat nie tam, gdzie czarno. Tam, gdzie czarno, jest choro. Jakiś czas temu założyłem sobie, że będę unikał literatury sadystycznej. Wpakowałem się przez nieuwagę.

Może błędem autora...