Książka ta to zbiór wskazówek dla wszystkich aspirujących do uczniostwa, jak i dla samych uczniów przyjętych już przez jednego z Wniebowstąpionych Mistrzów Miłości, Mądrości i Mocy. To nieoceniona skarbnica wiedzy podnosząca na duchu tych wszystkich, którzy na skutek zewnętrznych uwarunkowań, wyzwań i trudności popadli w iluzję oddzielenia od swojego Mistrza.

Uczy rozróżniania prawdziwych Mistrzów od ich ciemnych uzurpatorów oraz istot świata astralnego. Pokazuje, że najlepszym sposobem na zbliżenie się do Wielkich jest jakaś forma służby ludzkości, ścieżka spokojnej cierpliwości i dobrowolnego poświęcenia Im własnej woli. Uczy, że duchowe życie i miłość nie wyczerpują się w rozdawaniu, albowiem dając jedynie przysparzamy, wzbogacamy siebie nawzajem.

Należy dbać o pogodę ducha i poczucie satysfakcji, ponieważ prawdziwe życie duchowe ma źródło w radości, a smutek wypływa wyłącznie z niezrozumienia. Nie wolno zatem popadać w przygnębienie i choć czasem odczuwamy smutek, nie należy mu ulegać i pamiętać, że w sercu wszechświata trwa niezmącona błogość. Rozpacz nigdy nie powinna zagościć w sercu żarliwego ucznia, ponieważ osłabia ona wiarę i oddanie, tworzy przestrzeń dla rozgrywek ciemnych mocy.

Trzeba traktować wszystko, co nam się w życiu przydarza jako lekcje, z których możemy czerpać korzyści, przekuwać w złoto wszelkie cierpienie.

Cytaty z książki:

Głos Serca jest zbiorem tekstów, fragmentów korespondencji z naszymi hinduskimi przyjaciółmi. Nie są to w żadnym razie „autorytatywne” nauki, a raczej myśli, które niektórym z nas wydały się pomocne i którymi chcemy się podzielić z innymi. Publikujemy je z myślą o tych, którzy wytrwale poszukują drogi do wyższego życia, a szczególnie do tych, którzy wiedzą, że to życie jest wejściem na ścieżkę, do ucznia pod kierownictwem Wielkich, podążających nią w przeszłości. Ci Wielcy pozostają na ziemi, by wspierać innych w tej wędrówce. Myśli zawarte w tych listach są wspólne wszystkim religiom, ale język i emocjonalność ma charakter hinduski. Cechuje je postawa pełna oddania, szlachetność i żarliwość znana na Wschodzie jako bhakti – jako całkowite, bezinteresowne oddanie Bogu oraz Boskiemu człowiekowi, za pośrednictwem którego Bóg przejawia się w osobie wyznawcy. Idea bhakti odnalazła najpełniejszy wyraz w hinduizmie.

(…)

W pierwszej kolejności musimy wiedzieć, że jaźń jest jedna we wszystkim. Powinniśmy więc ignorować w każdym napotkanym człowieku to, co jest w nim niegodne miłości, powinniśmy docierać do jaźni ukrytej w jego sercu. Dalej musimy sobie uświadomić – nie tylko teoretycznie, lecz poczuć to – że jaźń pragnie wyrażać siebie w życiowych przeszkodach i że nasza wewnętrzna natura zawsze jest godna miłości, a tylko to, co ją z zewnątrz spowija, może zniekształcać tę prawdę. Powinniśmy więc utożsamiać się z tą jaźnią, którą jesteśmy przecież w naszej najgłębszej istocie, współpracować z nią w walce z elementami niższej natury, które próbują zdławić jej ekspresję. Skoro zaś musimy pracować za pośrednictwem naszej niższej natury nad niższą naturą naszych braci, pamiętajmy, że pomożemy im tylko postrzegając świat ich oczami, wraz z ich ograniczeniami, uprzedzeniami, ich zniekształconym obrazem rzeczywistości. Kontakt z nimi, fakt, że reagujemy na ich obecność z poziomu naszej niższej natury, sprawia, że możemy im pomagać na ich sposób, nie nasz, bo tylko w ten sposób pomożemy im naprawdę. I tu wkraczamy w obszar nauk tajemnych. Uczymy się oddzielać od naszej niższej natury, by móc ją lepiej zbadać, poczuć ją, lecz nie ulegać jej wpływom. Nasze doświadczenie będzie więc natury emocjonalnej, lecz osądzać będziemy intelektem.