Trylogia Jakuba Szamałka „Ukryta sieć” trafiła do mojej osobistej topki już po pierwszym tomie. Od książek tego autora ciężko było się oderwać, a nieugiętość głównej bohaterki w dążeniu do celu imponowała z każdą stroną coraz bardziej. I o ile pierwsze dwa tomy ukazały się w dość krótkim odstępie, to na finał autor kazał swoim czytelnikom poczekać trochę dłużej.

Tych, którzy podobnie jak ja poprzednie tomy pochłonęli w okolicach premiery, mogę zapewnić, że nawet jeśli powoli zaczęliście już zapominać pewne szczegóły z fabuły, to Jakub Szamałek wyciągnie do was pomocną dłoń. Na samym początku czytelnik dostanie zgrabnie wplecione streszczenie poprzednich dwóch tomów, by ci bardziej zapominalscy mogli sobie przypomnieć, w jakim miejscu aktualnie znajdują się bohaterowie. A jest to ostatnia prosta do finałowego starcia.

Jakub Szamałek ponownie wykorzystał stosowaną już w poprzednich tomach technikę. Na początku otwiera kilka wątków i pozwala, aby czytelnik obserwował, jak te niebezpiecznie zaczynają się ze sobą zazębiać, by w końcu wejść na tor kolizyjny. Tym razem autor łączy ze sobą wyciek na terenie kopalni miedzi i pewne zbiory biblioteczne, którymi zainteresowała się grupa przestępcza, którą czytelnicy doskonale znają z poprzednich tomów. Julita i Janek rozpoczynają polowanie wiedząc, że w tej rozgrywce są jednocześnie i myśliwymi i zwierzyną.

Ta historia jest wyjątkowa pod wieloma względami. Jednak najjaśniejszym i najlepszym punktem całej tej trylogii jest bardzo dobrze wykreowana główna bohaterka. Julita Wójcicka to bohaterka, która na kartach tej trylogii pokazała się już jako dziennikarka zwykłego brukowca, nieustępliwa gwiazda prasy oraz jako pewna siebie kobieta, która do pewnego stopnia ogarnięta jest obsesją. Obsesją dotarcia do prawdy i powalenia przeciwnika na łopatki i to raz, a porządnie. I o ile w „Kimkolwiek jesteś” świadomi tej obsesji są wszyscy z wyjątkiem Julity, tak w tej części następuje pewien przełom.

W pewien sposób pokonana Julita zaczyna trochę tracić swój napęd. Zaczyna dostrzegać to, co skutecznie ignorowała przez ostatnie dwie książki. I ta niesamowita przemiana dodaje jej jedynie prawdziwości - jest to jedna z moich ulubionych literackich bohaterek, a pożegnanie się z nią sprawiło mi trochę trudności. Julita błyszczy również w „Gdziekolwiek spojrzysz“. Jej wątpliwości i ciągła chęć walki zdecydowanie wybijają się ponad fabułą, która tym razem nie pędzi jak szalona, a przypomina raczej partię szachów.

„Gdziekolwiek spojrzysz” to ten rodzaj kryminału, gdzie trup wcale nie ściele się gęsto, a jednak czytelnik utrzymany jest w ciągłej niepewności i napięciu, aż do ostatniej strony. Mimo braku pewnej brutalności, która charakteryzuje ten gatunek, czytelnik, który odważy się przeczytać trylogię od początku do końca, już nigdy nie poczuje się w pełni bezpieczny w otaczającej go rzeczywistości, która z dnia na dzień coraz bardziej ingeruje w nasze życie, nawet jeśli nie do końca zdajemy sobie z tego sprawę.

Kinga Kolenda