Bieżąca lektura książki „Śladami Szeli” uświadomiła mi, jak wielu twórców uległo zapomnieniu. Niewątpliwie jednym z nich był Władysław Umiński. O dziwo – w wiki określany jest jako pisarz fantastyczny, a nie przygodowy – jakim był dla mnie w dzieciństwie.
Spośród paru paru przeczytanych wówczas książek jego autorstwa najbardziej podobali mi się właśnie „Flibustierowie”, jak dziś można sprawdzić – wydani po raz pierwszy w … 1901 roku jako „Tajemnicza bandera i flibustierowie”.
Była to zatem książka pisana niejako „na gorąco” w stosunku do wydarzeń, które opisywała.
Z punktu widzenia autora było to zatem powieść przygodowa, współczesna.
I była to odpowiednia lektura dla młodego chłopaka z co najwyżej połowy podstawówki. Przygody dwóch Polaków, którzy wbrew własnej woli trafiają na „wsypę jak wulkan gorącą”, gdzie uczestniczą w walce narodowowyzwoleńczej przeciwko imperium kolonialnemu w stanie upadłości,jakim byłą wówczas Hiszpania, robiły na mnie wrażenie. Bracia Wacław i Józef, oraz ich poznani na miejscu nowi przyjaciele – Stach i Janek opowiedzieli się oczywiście po właściwej stronie. Wojna (w zasadzie zwycięska), przygody, przyjaźń, trudne zadania – czego chcieć więcej.
Dziś pewnie raziłby język, nieco inny od obecnego potocznego, ale mogłaby być nadal czytana jako przygodówka przez 10-11-latków.

Bieżąca lektura książki „Śladami Szeli” uświadomiła mi, jak wielu twórców uległo zapomnieniu. Niewątpliwie jednym z nich był Władysław Umiński. O dziwo – w wiki określany jest jako pisarz fantastyczny, a nie przygodowy – jakim był dla mnie w dzieciństwie.
Spośród paru paru przeczytanych wówczas książek jego autorstwa najbardziej podobali mi się właśnie „Flibustierowie”,...