W ten weekend razem z żoną zajmowaliśmy się jej chrześnicą. Trudne zadanie, ale jakoś podołaliśmy. Dziewięć lat to ten piękny wiek, kiedy dziecko chce coraz więcej rzeczy robić samemu. Co więcej, wszystko może posłużyć jako zabawka. Nawet i kawałek cegły. Tak więc proszę nie być zdziwionym, kiedy dziewięcioletnie dziecko podbiegnie do Was i powie, abyście szybko pocałowali księżniczkę zaklętą w cegłę.

Dorośli tak nie robią. Jakimś dziwnym trafem z wiekiem poważniejemy i tracimy wyobraźnię. Rzadko się zdarza, abyśmy siedzieli przy piwie i opowiadali o zmyślonych planetach. O miejscach, gdzie żyje czterdzieści pięć milionów skarłowaciałych ludzi, a dominującym ustrojem jest komunizm. O krainach, gdzie na zielonej polanie stoją fabryki, nie ma przestępczości, a równolegle rządzą król, prezydent i premier. Dziecięca wyobraźnie nie zna granic. Podobnie było z przelewanymi na papier pomysłami Philipa K. Dicka. Jego koncepcje były jedyne w swoim rodzaju.
Głównym bohaterem „Druciarza Galaktyki” jest Joe Fernwright – renowator ceramiki. Od siedmiu miesięcy nie ma co robić, więc całą swoją energię poświęca na Grę. Na czym ona polega? Grupa zapaleńców zgaduje tytuły książek przepuszczone przez translatory. W efekcie otrzymujemy „Męski organ motyli i resztek ryb”, czyli „Jądro ciemności”, oraz „Lekkomyślne wypukłości”, czyli „Wichrowe wzgórza”. Jednak pewnego dziwnego dnia Joe otrzymuje propozycję pracy na innej planecie. Nijaki Glimmung zwraca się z prośbą o pomoc przy wydobyciu Heldskalli – zatopionej w oceanie katedry. W ten sposób rozpoczyna się wielka wojna z przeznaczeniem.

Książka Dicka ma w sobie naprawdę wiele ciekawych elementów. Przede wszystkim zwróćmy uwagę na świat przedstawiony. Jest rok 2046, a Wspólnotowa Republika Obywateli Ameryki Północnej mierzy się z wieloma problemami. W tej futurystycznej wizji przyszłości panuje hiperinflacja, ludzie są podporządkowani totalitarnemu ustrojowi, usługi takie jak możliwość skorzystania z encyklopedii odbywają się przez telefon i są darmowe tylko przez kilkanaście sekund, jakakolwiek innowacja i indywidualność są niepożądane, a mieszkania są małe i mieszczą się pod ziemią. Nie jest to przyszłość, w której ktokolwiek chciałby żyć.

Kolejną interesującą kwestią jest nowy pracodawca Fernwrighta – Glimmung. Jest to półboska istota zamieszkująca Planetę Oracza. Ten tajemniczy stwór o specyficznym poczuciu humoru składa propozycję nie do odrzucenia, chociaż przestrzega przed możliwą porażką całego przedsięwzięcia. Wydobycie zatopionej katedry od początku wydaje się skazane na niepowodzenie, ale tonący brzytwy się chwyta. Glimmung, jak Joe, walczy z przeznaczeniem i własnymi ograniczeniami.

Najwięcej emocji budzi jednak enigmatyczna Księga Kalendów. Jest to książka o zmiennej treści. Bez tytułu i autora, pisana przez grupę stworzeń/bytów, które rejestrują wszystkie zdarzenia na Planecie Oracza. Nie jest to jednak gazeta, gdyż treść jest spisana jeszcze przed opisanym wydarzeniem. Nie są to również przepowiednie, bo trudno określić, co jest przyczyną, a co skutkiem. Tak czy siak, Księga Kalendów zawsze się sprawdza.

Philip K. Dick to pisarz niebanalny, a „Druciarz Galaktyki” tylko to potwierdza. Ta mieszanka surrealizmu, czarnego humoru, walki z wiatrakami oraz wielości interpretacji dostarcza dobrej zabawy. Grubość książki pokazuje, iż Autor podszedł do tematu bardzo syntetycznie. Tak więc nie znajdziecie tutaj długich porównań homeryckich czy opisów przyrody. Każde zdanie jest istotne, maksymalnie wyciśnięte. Zachęcam do wizyty na Planecie Oracza i sprawdzeniu samemu, co za przygoda czeka tym razem.

Michał Wnuk